Op het Speelplein: Een Moederlijke Uitbarsting die Alles Veranderde
Die avond kon ik niet slapen. Mark belde om te vragen hoe het ging met Lotte. Ik vertelde hem wat er was gebeurd.
‘Je weet dat Lotte gevoelig is,’ zei hij voorzichtig. ‘Misschien had je… iets rustiger kunnen reageren?’
‘Jij was er niet bij,’ snauwde ik terug. Meteen had ik spijt van mijn toon.
‘Sorry,’ fluisterde ik. ‘Het is gewoon… alles bij elkaar soms.’
Na het telefoongesprek bleef ik nog lang zitten in het schemerlicht van de woonkamer. Mijn gedachten maalden. Had ik Lotte beschermd of juist beschadigd? Was ik een goede moeder als ik zo uit mijn slof schoot?
De volgende dag op het schoolplein voelde ik de afstand tussen mij en de andere ouders. Niemand groette me zoals anders. De moeder van het jongetje keek me strak aan en draaide zich om.
Thuis probeerde ik met Lotte te praten over wat er was gebeurd. ‘Soms zijn mensen niet aardig,’ zei ik zachtjes. ‘Maar dat betekent niet dat jij niet lief bent.’
Ze knikte en kroop tegen me aan.
Die avond belde mijn moeder. ‘Je moet jezelf niet zo kwellen,’ zei ze na mijn verhaal aangehoord te hebben. ‘Iedere ouder maakt fouten.’
‘Maar wat als Lotte nu denkt dat boos worden de oplossing is?’ vroeg ik wanhopig.
‘Kinderen leren van wat je daarna doet,’ zei ze geruststellend. ‘Praat erover met haar. Laat zien dat je ook spijt kunt hebben.’
De dagen daarna probeerde ik het goed te maken – met Lotte, maar ook met mezelf. Ik sprak haar aan op haar gevoelens, vroeg hoe zij zich voelde als iemand onaardig deed.
Op een middag zag ik de moeder van het jongetje weer op het plein. Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik naar haar toe liep.
‘Mag ik even met u praten?’ vroeg ik voorzichtig.
Ze keek me wantrouwend aan, maar knikte.
‘Het spijt me dat ik zo uitviel tegen uw zoon,’ zei ik eerlijk. ‘Ik was overstuur omdat Lotte verdrietig was, maar dat had ik niet zo moeten doen.’
