De veiligheidsbeambte hielp Clara en mij in de krachtige, tactische speedboot. We verlieten de Neptune’s Crown – het schip van onze vernedering – en lieten John en zijn familie achter aan hun onmiddellijke, en zeer publieke, ondergang.
Anna’s laatste woord: Ik keek terug naar het zich terugtrekkende jacht, nu slechts een verre, glinsterende schelp op de uitgestrekte, donkere oceaan. « Ze dachten dat macht erfelijke rijkdom was, » dacht ik, mijn stem een stille belofte aan mijn zus. « Ze hadden het mis. Ware macht is de integriteit om je familie te redden, gesteund door de middelen om ervoor te zorgen dat hun misbruikers een absolute en proportionele afrekening krijgen. »
De volgende ochtend kreeg ik onmiddellijk een ijzersterk contactverbod en diende ik namens Clara een echtscheidingsverzoek in, waarbij ik gedocumenteerde, getuige mishandeling en roekeloos gedrag aanvoerde. Johns geërfde vermogen zou nu worden gebruikt om Clara’s enorme schikking te betalen, niet om zijn wreedheid te financieren. Het publieke schandaal, aangewakkerd door de getuigenissen van een dozijn geschokte gasten, zou de reputatie van de familie Johnson en hun zakenimperium aan diggelen slaan.
We waren veilig. We waren sterk. De littekens zouden vervagen, maar de les – dat geld geen immuniteit tegen rechtvaardigheid kan kopen, vooral niet wanneer je geconfronteerd wordt met de liefde van een zus en de overweldigende, onmiskenbare kracht van verdiende macht – zou voor altijd blijven hangen.
