Vanavond, die een tijd van feest en vreugde had moeten zijn voor mijn man, mijzelf en onze gasten, nam een wending die niemand had kunnen voorzien. Terwijl de gesprekken gaande waren en de sfeer ontspannen was, maakte ons onschuldige en nieuwsgierige vierjarige meisje een opmerking die de kamer deed bevriezen. Ze zat op een klein kussentje en speelde zachtjes, totdat ze plotseling opstond en wees naar de vrouw in de rode jurk, een van de gasten, een collega van mijn man.

Met heldere stem zei ze: « Mam, ik zag papa sporten met die vrouw in de kamer. » De wereld leek even stil te staan. Er viel een zware stilte in de kamer. Alle ogen waren op haar gericht, toen op mij, en tenslotte op David. Ik reageerde niet meteen, ik schreeuwde niet, ik probeerde niet meteen meer te achterhalen. Maar alles in mij, in stilte, bereidde zich voor om te begrijpen wat er gebeurde.

David daarentegen was bleek geworden, zijn gezicht bevroren van een mengeling van verrassing en schaamte. De vrouw in het rood leek ondertussen alle kleur van haar gezicht te verliezen, ze probeerde te glimlachen, maar het was een nerveuze, geforceerde glimlach. De gasten waren stil, de fluisteringen stierven langzaam weg, ieder besefte dat ze iets veel diepers hadden gezien dan een simpele kinderopmerking.

Ik liep kalm naar mijn dochter toe en vroeg zachtjes: « Lieverd, wat bedoel je met ‘sporten’? » Ze antwoordde met de eenvoud en onschuld van haar leeftijd: « Nou, ze bewogen zoals jij sport, en papa zei dat ik mijn tekenfilms moest gaan kijken. » Zijn onschuld stond in contrast met de gespannen sfeer. Het woord « oefening » klonk bijna als een banaliteit, maar voor mij was het een bel van waarheid geworden die luid en duidelijk klonk.

Na het feest, zodra de gasten weg waren, was de sfeer in het huis ijskoud. Ik vroeg David om uitleg, mijn stem kalm, zonder uitbarstingen van woede. In eerste instantie ontkende hij het, alsof ontkenning kon herstellen wat net voor iedereen was onthuld. Toen begon hij het onrechtvaardige te rechtvaardigen, en zei dat het een « fout » was, dat « het niet uitmaakte ». Maar diep vanbinnen wist ik dat het niet zomaar een vergissing was. Het was veel meer dan dat.