Mira stak een vinger op en wees naar de andere kant van de kamer. Ik volgde haar handje en zag een vrouw tegen de bar leunen. Ze droeg een strakke zwarte jurk, had loshangend donker haar en felrode lippen. Ze lachte te gemakkelijk, als iemand die gewend is de aandacht te trekken.
Ik herkende haar: Nora van de boekhouding. Ik had haar al een paar keer eerder op bedrijfsevenementen gezien, altijd te dicht bij mijn man, altijd te ‘vriendelijk’.
« Papa zei dat het wormen waren, » voegde Mira er onschuldig aan toe. « Ik zag ze toen we… » Plotseling stopte ze en beet op haar lip.
« Wanneer wat, lieverd? » vroeg ik zachtjes.
Ze fluisterde: « Dat mag ik niet zeggen. Papa heeft gezegd dat het niet mag, want dan wordt mama boos. »
Ik voelde een knoop in mijn maag. Net op dat moment kwam Theo aanlopen met een glas in zijn hand en een iets te vrolijke glimlach.
« Schat, we moeten nu praten, » zei ik koeltjes.
Hij probeerde het uit te stellen, maar ik stond erop. Ik vertrouwde Mira toe aan een vriendin en sleepte hem mee naar een afgelegen gang. Ik vertelde hem wat onze dochter had gezegd. Hij lachte nerveus en zei dat Mira haar zachte haarrollers met wormen had verward. Hij voegde eraan toe dat hij alleen even bij Nora was langsgegaan om wat documenten op te halen en dat Mira met hem mee was gegaan.
Maar ik geloofde hem niet. Waarom liegen tegen een vierjarige? Waarom haar het zwijgen opleggen?
Die avond, nadat ik Mira naar bed had gebracht, confronteerde ik hem opnieuw. Zijn antwoorden waren ontwijkend en tegenstrijdig. Hoe meer hij zich probeerde te verdedigen, hoe meer ik besefte dat er niets te verdedigen viel: de waarheid lag recht voor mijn neus.
De volgende ochtend nam ik mijn besluit. Ik nam contact op met Nora onder een slap voorwendsel en ontmoette haar in een café. Ze probeerde het niet eens te ontkennen. Ze vertelde me dat Theo haar had beloofd dat hij « binnenkort » niets meer te verbergen zou hebben.
Ik keek haar in de ogen en zei simpelweg: « Hij is helemaal van jou. »
Vanaf dat moment begon ik me in stilte voor te bereiden. Een advocaat, scheidingspapieren, de voogdij over Mira. Ik verzamelde bewijsmateriaal: screenshots, documenten. Ik organiseerde mijn leven alsof ik al wist dat Theo zich niet zou verzetten.
En dat deed hij ook niet. Hij trok meteen bij Nora in.
Als Mira tegenwoordig haar vader bezoekt, komt ze vaak terug met verhalen over hun ruzies. Ik luister en knarsetand, maar diep van binnen weet ik dat ik de juiste weg heb gekozen.
Mijn dochter is gelukkig bij mij. We hebben haar kamer geverfd met neonsterren, een kitten geadopteerd en elke avond lachen we samen en lezen we verhaaltjes voor het slapengaan.
Op een avond, terwijl ze me knuffelde met haar teddybeer, vroeg ze: « Mam, waarom woont papa niet meer bij ons? »
Ik glimlachte lief naar haar. « Omdat hij over de wormen heeft gelogen. »
Ze knikte serieus, alsof ze alles begreep. « Liegen is fout. »
« Ja, » antwoordde ik.
Toen omhelsde ze me stevig en fluisterde: « Ik ben blij dat wij geen wormen hebben. »
Ik lachte door mijn tranen heen en knuffelde haar dicht tegen me aan. « Ik ook, schat. Ik ook. »
