‘Familie beschermt elkaar,’ antwoordde ze. ‘Echte familie.’
De vernielde Mustang werd een soort vreemde legende. Mensen verwezen nog steeds af en toe naar de video, maar het was niet langer alleen maar schandaal; het was een mijlpaal in Tylers verhaal. De jongen die het ergste van zijn familie overleefde en desondanks een beter leven opbouwde. Hij ging ermee om met een volwassenheid die me met trots vervulde.
Soms vroeg ik me af wat mijn ouders aan anderen vertelden, hoe ze het verhaal verdraaiden om zich minder monsterlijk te voelen. Maar meestal dacht ik helemaal niet aan hen. Zij hadden hun keuzes gemaakt, en wij de onze.
De afstand tussen ons voelde goed. Gezond. Noodzakelijk.
Toen ik Tyler met lof over het podium zag lopen tijdens zijn diploma-uitreiking, toegelaten tot de ingenieursopleiding van zijn dromen met beurzen waar oma Rose zo blij van werd, moest ik terugdenken aan het geluid van de honkbalknuppel tegen het glas, de beschadigde verf, de tranen op zijn zeventiende verjaardag.
We hadden het overleefd.
Sterker nog, we waren tot bloei gekomen.
En de familie die er het meest toe deed, zat daar in het publiek en juichte harder dan wie ook.
