Ik verliet de receptie en liep op blote voeten over het koele zand. Achter me klonken stemmen, reputaties brokkelden af.
De oceaan bleef echter onverschillig.
Voor het eerst in decennia, ik ook.
Even verderop stond Sarah bij haar auto op me te wachten.
‘Gaat het goed met je?’ vroeg ze.
‘Ja,’ antwoordde ik. ‘Voor het eerst in lange tijd.’
We reden naar het noorden. Ik vertelde hem alles.
« Geven betekent niet dat je van de radar verdwijnt, » zei ze eenvoudig.
Twintig minuten later kwamen we aan bij een kleine, te huur aangeboden bedrijfsruimte.
« Weet je het zeker? »
« Ja. Deze keer iets voor mezelf. »
De ruimte rook naar verse verf en mogelijkheden.
Even later trilde mijn telefoon. Isabelle.
Ik heb zijn telefoontje laten lopen.
‘Ik zal een keer met haar praten,’ zei ik. ‘Als ze een moeder wil, geen portemonnee.’
Drie dagen later bood de raad van bestuur mij het interim-management van de winkel aan. Ik accepteerde, uit verantwoordelijkheidsgevoel.
Isabelle schreef opnieuw. Bescheidener dan ooit.
Ik heb maar één keer geantwoord:
« We zullen praten wanneer er respect is. »
Genezing was geen schuld.
Het was een keuze.
En voor het eerst werd mijn leven niet langer bepaald door opoffering.
Het werd bepaald door het respect dat ik mezelf eindelijk gaf.
