Mijn handen trilden niet. Mijn adem stokte niet. Ik stond gewoon op van de dunne matras in de kleine kamer waar ze me hadden neergezet en maakte af waar ik weken eerder aan begonnen was. De koffer stond onder het bed, half ingepakt. Ik vulde het laatste hoekje met de foto van Paul en ritste de koffer dicht in de stilte van de gang.
Ik legde een enkel briefje op de eettafel.
Ik moet me herinneren wie ik ben zonder jou. Volg me niet.
Geen boosheid. Geen uitleg. Alleen de waarheid.
Voordat ik naar buiten ging, stuurde ik Daniel een gepland bericht door – hetzelfde soort bericht dat ik altijd verstuurde als er pakketjes aankwamen.
“Bezorgd: pakketten aan de deur.”
Hij wierp er een vluchtige blik op en nam aan dat ik deed wat ik altijd deed: alles afhandelen.
De taxi arriveerde precies om tien uur.
De chauffeur boog zich voorover. « Mevrouw? »
‘Ja,’ zei ik, terwijl ik op de achterbank gleed en mijn stem kalm hield.
Terwijl we naar Portland International Airport reden, voelde ik de vreemde kalmte die ontstaat wanneer een keuze definitief is. Niemand riep mijn naam. Geen voetstappen achtervolgden me over de oprit. Het huis bleef stil achter me, zich er niet van bewust dat alle geborgenheid erin bijeengehouden was door de vrouw die nu geruisloos vertrok.
De luchthavenborden verschenen door de voorruit, zwakjes oplichtend in de winterse nevel. Ik drukte mijn vingertoppen tegen de boardingpass die in mijn jas zat.
Eugene wachtte. Mijn zus wachtte. Een versie van mezelf die ik al jaren niet meer had gezien, wachtte ook.
Ik keek niet achterom toen de taxi stopte. Ik verliet Portland met niets anders dan mijn naam, en dat was genoeg.
Daniel belde me die ochtend om acht uur, en daarna nog een keer om negen uur. Toen beide telefoontjes niet doorgingen, nam hij aan dat ik aan het koken was.
Hij en Mara kwamen rond het middaguur thuis met restjes van het avondeten van haar moeder en lachten om hun avond. Het gelach verstomde op het moment dat Mara het briefje op tafel zag.
Ze pakte het langzaam op.
“Daniel… lees dit.”
Hij las de woorden aandachtig, zijn gezicht vertrok. « Wat bedoelt ze… Volg me niet? Waar zou ze heen gaan? »
Mara schudde heftig haar hoofd, de paniek nam toe. ‘Waarom zou ze weggaan? Ze weet dat we haar vandaag nodig hadden.’
Daniel liep zenuwachtig door de keuken en opende kastjes alsof ik me erachter zou kunnen verstoppen.
“Mam. Mam, ben je hier?”
Zijn stem brak.
Mara pakte haar telefoon. « Kijk in de garage. Haar auto staat er nog… wacht. Ze heeft een taxi genomen. »
Ze vonden de lege hoek waar mijn koffer had gestaan. Toen sloeg de paniek echt toe.
Binnen enkele uren werden de barstjes in hun perfect georganiseerde leven zichtbaar. Leo weigerde een middagdutje te doen. Clara huilde toen ze merkte dat ik niet op mijn kamer was. De afwas stapelde zich op. Flessen bleven ongewassen staan.
Mara riep vanuit de bovenverdieping: « Daniel, ik kan dit nu niet doen. Ik heb over twintig minuten een vergadering. »
‘Ik doe mijn best,’ beet hij terug. ‘Ze is nog nooit eerder weggegaan. Ze regelde altijd alles.’
De rekeningen kwamen ‘s middags binnen met de post – een hele stapel. Elektriciteit. Verzekering. Water. Daniel staarde er verward naar.
“Mijn moeder heeft dit allemaal betaald.”
Hun ruzie werd steeds heftiger. Mara sloeg een deur dicht.
Daniel pakte zijn sleutels en reed naar het politiebureau.
‘Ze is eenenzeventig,’ zei hij tegen de agent. ‘Ze woont bij ons. Ze heeft een briefje achtergelaten. Ze is niet teruggekomen.’
De agent las het briefje twee keer. « Ze is vrijwillig vertrokken. Dit is geen vermissingszaak. »
Daniel keerde verslagen naar huis terug. Mara zat op de bank, huilend met haar handen voor haar gezicht.
“We mogen het huis niet verliezen, Daniel. Doe er iets aan.”
Hij belde een advocaat gespecialiseerd in vastgoedrecht en vernam de waarheid in één enkele zin.
“Uw moeder is de enige rechtmatige eigenaar. U en uw vrouw hebben geen rechten op het pand.”
Daniel zakte verbijsterd in een stoel. De wereld waarop hij vertrouwde was veranderd, en er was niemand meer over om hem te helpen die te stabiliseren.
Lorraine deed de deur open nog voordat ik de bovenste trede bereikte. Zesenzeventig jaar oud. Zachte grijze krullen. Ogen die altijd meer zagen dan ik liet blijken.
‘Eveina,’ fluisterde ze, terwijl ze me in haar armen trok. ‘Je bent eindelijk gekomen.’
Ik liet me tegen haar aanleunen – iets wat ik al jaren met niemand meer had gedaan.
