Jessica zakte uiteindelijk in een stoel in de buurt, haar gezicht een masker van volslagen, catastrofale ondergang. Robert, mijn halfbroer, rende naar mijn grootmoeder en zijn stem klonk zielig, smekend en jammerend. « Oma! Dat kan niet! Het is mijn verloofde! Ik ben je kleinzoon! Het was gewoon een vergissing! Een… Feest fout! »
Eleanor keek haar kleinzoon angstaanjagend, uiteindelijk teleurgesteld aan. « Je grootmoeder had gelijk. Ze koos voor Anna. Jij… Je hebt haar gekozen. »
Ze draaide zich naar me toe, haalde voorzichtig het gebroken touw uit mijn hand en legde het samen met de andere parels in haar hand. ‘Nooit,’ zei ze met ferme stem, ‘laat niemand je vertellen dat je een bedrieger bent, kind. Nooit meer. »
Toen wendde ze zich tot de hele verbijsterde, stille balzaal. Haar stem was niet de stem van de gastheer van het gala. Hij was de stem van de president, de orde van de koningin.
« Het feest is voorbij », zei ze. « Maar verwelkom samen met mij voor het eerst de nieuwe voorzitter van Sterling Enterprises en een echte gastvrouw vanavond… mijn kleindochter, Anna Sterling. »
