Ik verstijfde. De kamer vervaagde, de muziek zwol aan en het enige wat ik hoorde was dit woord: verveling.
Toen de band van nummer veranderde, stond ik op. Zachtjes. Ik stapte de nacht in, met gelach dat achter me echode. Ik huilde toen niet. Ik schreeuwde niet. Ik haalde gewoon adem.
Bij zonsopgang kwam Mark thuis, stinkend naar whisky en parfum. Ik was al weg. De slaapkamer was leeg – op het ringendoosje na dat hij er ooit had verstopt.
Op de keukentafel, in het zachte ochtendlicht, liggen een gevouwen stuk papier en een kleine zilveren trouwring.
Toen hij dat zag, werd zijn gezicht bleek.
Want in de brief nam ik niet alleen afscheid. Ik beschreef precies wat ik had gedaan.
Mark stond in de deuropening en knipperde met zijn ogen naar de krant, alsof hij zou verdwijnen als hij er lang genoeg naar staarde. Het huis was stil – té stil. Het koffiezetapparaat stond uit, er hing geen geur van ontbijt en ik hoorde mijn voetstappen in de gang niet. Alleen stilte en het zachte gezoem van de koelkast.
Hij ging langzaam zitten, zijn stoel schraapte over de vloer. Zijn handen trilden toen hij de brief opende.
Mark,
je hebt me voor gek gezet voor een zaal vol mensen. Je noemde me saai – na jarenlang geprobeerd te hebben je gelukkig te maken, na weekenden, dromen en vrienden te hebben opgeofferd om jouw versie van een ‘perfect’ leven op te bouwen.
Je zei dat ik onzichtbaar was. Gisteravond heb je het bewezen.
Dus ben ik weggegaan. Niet met woede, maar met opzet. Alles wat ik heb meegenomen was van mij – controleer je boekhouding als je bewijs nodig hebt. Misschien mis je ook nog iets: de presentatiebestanden waar jij en Sophie aan hebben gewerkt. Je zult snel genoeg begrijpen waarom.
—Claire
Hij las het opnieuw. En opnieuw.
Mark sprong overeind en rende naar zijn kantoor. Zijn laptop was weg. De la waar hij zijn externe harde schijf bewaarde, was leeg.
“Jezus Christus…” mompelde hij, terwijl hij aan zijn haar greep.
aanbevolen door
Herbeauty is
een product dat zich richt op het gebruik van kruidengeneesmiddelen
Deze bestanden maakten deel uit van een contract dat zijn bedrijf aan een grote klant voorlegde. Weken werk, duizenden waard. Als ze niet in zijn handen waren gevallen, zou het bedrijf erachter zijn gekomen dat hij vertrouwelijke gegevens dupliceerde – iets waar Claire hem voor had gewaarschuwd toen ze nog de rekeningen van zijn team beheerde.
Hij zakte op de grond.
Buiten rees de zon steeds hoger. Buren renden voorbij, sproeiers sisten, de wereld draaide – zich niet realiserend dat Marks zorgvuldig opgebouwde leven net begon af te brokkelen.
Hij probeerde me te bellen, maar kreeg meteen mijn voicemail.
Tegen de middag was hij weer terug op kantoor, in paniek. Sophie was er al, schrijvend alsof er niets gebeurd was. Toen hij haar apart nam, veranderde haar uitdrukking van ontsteltenis in angst.
« Claire heeft een e-mail gestuurd, » fluisterde ze. « Aan HR. Aan iedereen. »
Op dat moment verloor Marks gezicht alle kleur.
De e-mail circuleerde al voor de lunch door het hele bedrijf. Claire voegde screenshots toe – zijn privégesprekken met Sophie, nachtelijke berichten die de grens tussen werk en romantiek deden vervagen. Maar dat was nog niet het ergste.
Ze voegde ook financiële gegevens toe waaruit bleek dat hij bedrijfsgegevens naar een privéschijf had overgezet. Een inbreuk die zo ernstig was dat het zijn carrière had kunnen ruïneren.
Mark werd het kantoor uit begeleid voordat hij zijn jas kon pakken. Camera’s filmden hem terwijl hij vertrok – ineengedoken, verdwaasd, met een kartonnen doos in zijn handen. Tegen de avond verspreidden zich online geruchten: « Senior consultant betrapt op het lekken van klantgegevens. »
Ondertussen zat ik drie staten verderop in een klein koffiehuisje aan Highway 50, zwarte koffie te drinken met de kalmte die alleen na chaos ontstaat. Mijn telefoon trilde constant – berichten van gemeenschappelijke vrienden, van zijn zus, zelfs van Sophie zelf, die me smeekten om « het te repareren ».
Nee, dat heb ik niet gedaan.
In plaats daarvan opende ik mijn laptop – de laptop die vroeger in zijn kantoor stond. Alle bestanden die ik had meegenomen, waren weken voor de bruiloft al naar de ethische afdeling van het bedrijf gestuurd. Ik was niet van plan wraak te nemen; ik was van plan te ontsnappen. Maar na gisteravond voelde een stille aftocht niet goed.
Mark belde die avond opnieuw. Deze keer nam ik op.
