Maar helemaal onderaan de doos lag nog een brief, die voor jullie drieën bedoeld was.
Ze maakten het samen open.
Lieverds,
ik wil dat jullie me iets beloven. Kom elk jaar op mijn verjaardag niet alleen maar huilen. Vier het. Dans in de keuken, bak koekjes, vertel elkaar grappige verhalen over mij. Ik wil niet dat deze dag over mijn afwezigheid gaat – ik wil dat het over de liefde gaat die jullie nooit zal verlaten.
Lily snoof. « Ze wil niet dat we vandaag verdrietig zijn. »
Alexander trok ze dichterbij. « Dan doen we precies wat ze wilde. »
Die avond, in plaats van zich in zijn studeerkamer op te sluiten, nam Alexander de tweeling mee naar de keuken. Ze bakten Emily’s favoriete chocoladekoekjes, verbrandden de eerste lading, lachten tot ze giechelden en luisterden tot middernacht naar haar favoriete muziek.
Dit werd hun nieuwe traditie: de sterfdag van Emily was niet langer een dag van stilte, maar van vreugde. En elk jaar keerden ze niet alleen met bloemen, maar ook met verhalen en gelach terug naar haar graf.
Een jaar later zag Alexander hoe zijn tweeling verse rozen op Emily’s graf legden – dit keer met een glimlach in plaats van een traan. En hij besefte dat Emily’s laatste geschenk niet zomaar brieven waren – het was een herinnering dat liefde zelfs het diepste verlies in iets moois kan veranderen.
