Toen mijn schoonmoeder vijf kinderen zonder waarschuwing bij me afzette, had ik haar kunnen bellen of mijn man kunnen smeken om voor ze te zorgen. Ik koos een andere weg. Mijn zoete wraak loste niet alleen het probleem op, maar zorgde er ook voor dat ze drie dagen later snikkend op mijn veranda zat.
« Zijn jij en Michael al een tijdje bezig met een zwangerschap? Jullie biologische klok tikt, Nancy. Je moet opschieten, » opperde mijn schoonmoeder Lillian op een dag tijdens de lunch, terwijl ze in haar ijsthee roerde alsof ze mijn vruchtbare toekomst aan het veranderen was.
IJsthee | Bron: Pexels
Ik glimlachte vastberaden, zoals altijd als ze dit onderwerp ter sprake brengt. Twee jaar getrouwd, en dit gesprek verandert nooit.
« We nemen de tijd, Lillian, » zei ik.
Ze klikte met haar tong tegen haar gehemelte. « In ons gezin is vier kinderen de norm. Michael was er een van vier. Ik was er een van vijf. Het is traditie. »
Ik knikte en schoof mijn salade over het bord. Ze is erg nieuwsgierig, dat weet ik. Maar merkt ze het? Nee. Nooit.
Een close-up van de salade | Bron: Pexels
Michael schudde mijn hand onder de tafel. Het was ons stille teken: « Nog vijftien minuten en dan kunnen we vertrekken. »
De waarheid is dat Michael en ik op dit moment geen kinderen willen. Misschien wel de komende jaren. Ik ben 32, ik hou van mijn werk als leerkracht in groep 3 en we sparen voor een groter huis.
Maar leg dat maar eens uit aan Lillian, die op 23-jarige leeftijd haar eerste kind kreeg en voor wie een vrouw zonder kinderen als een tuin zonder bloemen is.
Elke keer dat ik Michaels familie ontmoet op speciale gelegenheden zoals Thanksgiving en Kerstmis, word ik overspoeld met adviezen over hoe ik zwanger kan worden, alsof er iets mis is met mijn lichaam.
Een bal in een kerstboom | Bron: Pexels
Ze gaan ervan uit dat ik vruchtbaarheidsproblemen heb, maar de waarheid is dat Michael en ik niet zo snel kinderen willen. Ik corrigeer ze nooit en vertel ze ook niet over onze plannen. Want waarom zou ik? Ze zullen alleen maar meer manieren vinden om me te kleineren en me het gevoel te geven dat ik iets verkeerd doe.
« Jessica had al vijf kinderen toen ze net zo oud was als jij, » vervolgt Lillian, verwijzend naar haar dochter, mijn schoonzus. « En toch is ze in vorm gebleven. »
Michaels kaken spanden zich aan. « Mam, kunnen we ergens anders over praten? »
Een man kijkt recht vooruit | Bron: Pexels
Ik leerde leven met zijn dierbaren en familie.
Ik hou van hem, en dat is het allerbelangrijkste. Maar sommige dagen, zoals vandaag, vraag ik me af of ik ooit echt geaccepteerd zal worden zonder het vereiste aantal kleinkinderen.
Alles verliep prima totdat Lillian op een zonnige maandag onverwacht opdook.
Ik was onkruid aan het wieden in mijn tuin toen Lillians SUV de oprit op scheurde. Ze parkeerde niet zoals een normaal persoon.
Ze kwam aanrijden als een oorlogsverklaring, haar banden spuwden grind.
Een SUV op de weg | Bron: Pexels
Voordat ik rechtop kon zitten, stapten er vijf kinderen uit zijn auto als clowns uit een circuswagen. Ze waren bezweet, lawaaierig en sleepten rugzakken mee die eruitzagen alsof ze in blinde paniek waren ingepakt.
« Ze zijn van jou tot september, Nancy! » riep ze vrolijk, met een designzonnebril op haar neus en de motor nog draaiende.
Ik knipperde met mijn ogen, het vuil zat nog op mijn handschoenen. « Pardon? »
« Nou, je bent lerares en je bent sowieso vrij in de zomer, » zei ze. « Jessica heeft een pauze nodig. Zij en Brian gaan in de zomer naar Europa. Ik wilde ze in de gaten houden, maar ik ben een beetje druk met iets anders. »
Een oudere vrouw die lacht | Bron: Pexels
« Lillian, je kunt niet zomaar… »
Maar ze deinsde al achteruit en zwaaide vrolijk. « Ze hebben geluncht! Bel als er een noodgeval is. Tot ziens, lieverds! Wees lief voor tante Nancy! »
