Precies een uur later gingen de grote deuren van de hal open.
Een man kwam binnen. Lang, onberispelijk gekleed, in een donker pak dat het licht leek te absorberen. Alle ogen waren op hem gericht. Mijn moeder verstijfde, haar glimlach verdween.
‘Waarom is hij hier?’ riep ze, haar stem trillend.
De man liep langzaam naar het midden van de kamer. Hij keek niemand aan, en toch voelde iedereen de verandering in de lucht, als een gerommel dat een storm aankondigde.
Het was Anthony.
De « vriend » van de business school waar mijn moeder het soms over had, zonder ooit in detail te treden. De man die tien jaar eerder zonder enige uitleg uit ons leven was verdwenen.
Hij stopte voor haar.
‘Je dacht toch niet dat ik dat zou missen, hè?’ zei hij met een kalme stem die de stilte verbrak.
Mijn moeder klemde haar parelketting vast, haar handen trilden.
Anthony haalde een dikke envelop tevoorschijn en legde die op de cadeautafel. Documenten. Contracten. Brieven.
Bewijs.
Contracten waaruit blijkt dat mijn moeder probeerde de erfenis van mijn vader volledig aan Emily over te dragen. Brieven die haar manoeuvres onthullen om mijn zus en mij financieel te controleren.
De kamer werd gevuld met gefluister.
Emily en Michael staarden me verbijsterd aan. Michael klemde zijn kaken op elkaar: dit was niet langer een simpele familieruzie, maar een openbare uiting van grieven.
Anthony draaide zich voor het eerst naar me toe en knikte.
« Zij beslist niet alles, » zei hij eenvoudig.
Voor het eerst in jaren voelde ik me gehoord.
