Kendall leunde even achterover in haar stoel en liet het lawaai op zich inwerken.
Ooit betekende familie toegangscodes, naamkaartjes en achternamen gegraveerd op plaquettes van countryclubs.
Nu betekende het een komen en gaan van veerkracht.
Het betekende telefoontjes tot diep in de nacht, koffie in de vroege ochtend en een huis dat eindelijk authentiek aanvoelde.
Het betekende dat ze elke dag iets beters moest opbouwen dan wat ze had gekregen.
Familie was niet de naam waarmee ze geboren werd.
Het was de auto die ze steeds opnieuw koos.
Steeds weer opnieuw.
En elke keer dat een kersverse moeder de drempel van Hawthorne Home overstapte, met een luiertas in haar handen en een hoop die ze bijna niet durfde uit te spreken, stond Kendall haar bij de deur op te wachten, reikte haar een sleutel aan en dacht:
Welkom thuis.
We hebben je al verwacht.
Toen de mensen die je altijd hadden betwijfeld of over het hoofd hadden gezien eindelijk het leven zagen dat je in alle rust voor jezelf had opgebouwd, hoe veranderde dat dan jouw kijk op hen – en op jezelf? Ik hoor graag jouw verhaal in de reacties.
