Een verstikkende stilte.
Dan:
“Kinderen vormen een uitstekende troef.”
Emma’s stem klonk dreigend. « Als je aan mijn zoon komt, maak ik alles openbaar: namen, rekeningen, documenten. Je weet precies wat ik heb. »
De stem antwoordde:
“Daarom haal je de ochtend niet.”
De lijn ging d3ad.
David stopte de telefoon in zijn zak. « Ze escaleren. »
Emma tilde Lucas op, haar stem kalm en koud. « Dan gaan we. Nu. »
Ze renden naar een oude tractorschuur vlakbij de boomgaard. Verroeste apparatuur. Gaten in de muren. Maar het bood beschutting.
Emma verstopte Lucas achter een omgevallen kruiwagen. « Blijf laag bij de grond. Beweeg niet. Ik ben hier. »
Zijn kleine hoofdje wiebelde op en neer.
David deed een klein zaklampje aan. « Er loopt een pad achter de schuur. Maar zodra we op die weg zijn, zullen ze ons meteen zien. »
Emma’s ogen schoten heen en weer. « We hebben geen onzichtbaarheid nodig. Alleen een voorsprong. »
« Hoe? »
Ze wees naar de oude tractor in de hoek – enorm en zo luidruchtig dat hij de doden wakker zou kunnen maken.
“We leiden ze af.”
David knipperde met zijn ogen. Toen knikte hij.
Ze bewogen zich naar de oude machine toe en werkten snel in het donker.
Buiten klonk het gebrom van de motoren.
Emma keek nog eens naar Lucas – zijn kleine lijfje opgerold, zijn ogen wijd open maar dapper.
‘Dit eindigt vanavond,’ fluisterde ze.
Geen gerelateerde berichten.
