Amelia begon zachtjes te snikken, maar Daniel keek haar niet aan. Zijn blik was gericht op zijn moeder – de vrouw die onvermoeibaar had gewerkt zodat hij daar in dat pak kon zijn.
De muziek stopte. De fotografen legden hun camera’s neer.
Robert wendde zich tot de menigte en sprak met een kalme stem: « Als rijkdom je wreed maakt, dan wil ik er niets mee te maken hebben. Amelia, vanaf nu ben je gescheiden van mijn gezelschap en mijn rijkdom. Ik zal een huwelijk dat op arrogantie is gebaseerd niet zegenen. »
Amelia kreunde en stak haar hand naar hem uit. « Papa, alsjeblieft… »
Maar hij draaide zich om. « Leer eerst nederig te zijn en kom dan naar me toe. »
Daniel stond op, zijn gezicht kalm maar vastberaden. « Meneer Miller, ik respecteer uw beslissing. Maar zelfs als ik die woorden niet had gezegd, kan dit huwelijk niet doorgaan. »
Amelia’s snikken werden luider. « Daniel, je kunt niet zomaar weglopen! We zouden moeten trouwen! »
Daniël nam de ring van zijn vinger en legde hem op tafel. « Het huwelijk is geen kwestie van status of uiterlijk. Het is een kwestie van respect. Als je de vrouw die me alles heeft gegeven niet kunt respecteren, hoe kun je me dan respecteren? »
Hij pakte de bevende hand van zijn moeder. De menigte opende zich toen ze op weg waren naar de uitgang – de moeder in een armoedige jurk, de zoon in een op maat gemaakt pak, verenigd door iets dat sterker is dan schaamte: liefde.
Robert volgde hen naar de deur en stopte alleen om zachtjes tegen Linda te zeggen: ‘Ik ben je een schuld verschuldigd die ik nooit zal kunnen terugbetalen. Maar laat me je nu alsjeblieft helpen. »
Linda had bleek moeten worden. « Dat heb je al gedaan. Het visioen van mijn zoon die vecht voor wat van hem is – tot de laatste beloning, indien nodig. »
Buiten streek de nachtlucht langs hun gezichten. Voor het eerst in jaren voelde Linda zich licht – een unieke last, elke nacht van het werk eindelijk af.
Daniël schudde haar de hand. « Laten we naar huis gaan, mam. »
Toen ze wegliepen van het glimmende hotel, verbijsterde gasten en gekrenkte trots achterlatend, realiseerde Linda zich iets waars:
Hij was misschien arm aan rijkdom, maar hij had een zoon met een rijk hart opgevoed
