De begrafenis van mijn man, Ernest, was de stilste dag van mijn leven. Daar, naast de vers omgegraven aarde die tweeënveertig jaar van mijn leven had opgeslokt, trilde mijn telefoon. Een bericht van een onbekend nummer bezorgde me een ijzige rilling door mijn rouwende ziel.
Ik leef. Ik ben niet degene die in de doodskist ligt.
Mijn wereld, al in duigen gevallen, stortte in tot stof. Mijn handen trilden zo erg dat ze de post nauwelijks haalden. Wie ben jij?
Het antwoord benam me de adem. Het is onmogelijk te zeggen. Ze kijken toe. Vertrouw ons synoniem niet.
Mijn vriend liep naar Charles en Henry, mijn lijfspreuk, die met een vreemde, vredige uitdrukking bij de kist stonden. Hun marteling was kunstmatig, hun onderdrukking als de koude novemberlucht. Er klopte iets niet. Dat moment scheurde mijn wereld in tweeën: het leven dat ik dacht te leiden, en de vreselijke waarheid die net was begonnen af te brokkelen.
Tweeënveertig jaar lang was Ernest mijn toevluchtsoord. We ontmoetten elkaar in het kleine stadje Spring Creek, twee arme kinderen met bescheiden dromen. Hij had een veeg bladvet en een verlegen glimlach waar ik meteen verliefd op werd. We bouwden een leven op in een tweekamerhuis met een golfplaten dak dat lekte als het regende, maar aanvankelijk was er iets beschikbaar dat niet te koop was: iets anders.
Toen onze zonen geboren werden, eerst Charles en daarna Henry, dacht hij, zou mijn hart breken. Ernest was uitzonderlijk, goed in staat om te vissen en dingen te repareren, en hen verhaaltjes voor het slapengaan te vertellen. We zijn een hecht gezin, en gewone gezinnen zijn nu eenmaal zo. Gezinsspelletjes
Naarmate ze ouder werden, begon er een afstand tussen hen te ontstaan. Charles, misschien wat onrustig, wees Ernests aanbod voor een baan in zijn fietsenmaker af. « Ik wil mijn handen niet vuil maken zoals jij, pap, » zei hij, en die woorden sloegen een kleine, scherpe wond in het hart van de man. Ze verhuisden allebei naar de stad, verdienden een fortuin in onroerend goed en langzaam maar zeker werden de jongens die we opvoedden ondergebracht bij rijke vreemden.
Permanente bezoeken zijn zeldzaam, hun dure auto’s vormen een opvallend contrast met ons eenvoudige leven. Ze bekeken ons huis – het huis waar we onze eerste stappen zetten – met een mengeling van medelijden en schaamte. Charles’ vrouw, Jasmine, een vrouw die uit het stedelijke ijs was gehouwen, verborg haar minachting voor onze wereld nauwelijks. Familiezondagen werden een tijd van herinneringen ophalen, discussies over investeringen en de onsubtiele druk om het huis te verkopen.
