Het was een maandagochtend zoals alle andere bij GreenTech Solutions in Seattle. Het kantoor gonsde van het gepraat, toetsenborden tikten en de geur van verse koffie hing in de lucht. Mensen deelden weekendverhalen terwijl ze terugvielen in hun dagelijkse routine.
Onder de aanwezigen was Angela Brooks, 32 jaar oud, projectcoördinator en de stille ruggengraat van vele succesvolle projecten. Ze was niet opzichtig. Ze verhief haar stem niet. Maar iedereen wist dat ze betrouwbaar was – degene die je in je team wilde hebben als het moeilijk werd.
Angela stond in de pauzeruimte, haar tablet in de hand, en bekeek last-minute grafieken voor een belangrijke presentatie voor een klant. Ze had zich in slechts vijf jaar tijd opgewerkt van assistente tot starter. De meeste van haar collega’s respecteerden haar gestage opmars. Maar één man niet.
Dan Miller. Operationeel Manager. Bekend om zijn scherpe denkvermogen, maar net zo bekend om zijn temperament.
En op die doorsnee maandag liep hij de koffiekamer binnen met een kop koffie in zijn hand en een storm op zijn gezicht.
De lekkage die rond het kantoor te horen was
« Je denkt dat jij de baas bent hier, hè? » sneerde Dan, zijn stem klonk door het geroezemoes van de kamer heen.
Angela keek op, geschrokken maar beheerst. « Ik bereid me voor op de presentatie later vandaag, » antwoordde ze kalm.
Maar Dan was nog niet klaar. Hij kwam dichterbij en zijn woorden werden scherper.
« Je doet alsof je beter bent dan de rest. Alsof dit bedrijf van jou is. »
Voordat ze kon antwoorden, gooide hij zijn koffiekopje om, en voor de helft van het kantoor spatte er dampende vloeistof op Angela’s witte blouse.
Gesnik klonk door de pauzeruimte. Collega’s verstijfden van schrik. Angela deinsde achteruit, haar shirt stevig vastgrijpend, haar gezicht vertrokken van pijn en vernedering.
Maar Dan drong alleen maar harder aan.
« Je bent waardeloos, » blafte hij. « Altijd proberen te pronken. Misschien als je zou stoppen met je voor te doen als een koningin, zou je je werk eindelijk goed doen. »
Angela’s kin trilde, maar ze weigerde te huilen. Met stille waardigheid draaide ze zich om en liep naar buiten, een verbijsterde stilte achterlatend.
Dan grijnsde, alsof hij gewonnen had. Wat hij zich niet realiseerde, was dat zijn ondergang nog maar net was begonnen.
