Wat volgde was niet gemakkelijk.
Valerie verloor het geld. Daarna de controle. En vervolgens haar imago.
Matthew opende echter zijn ogen.
Hij ging weer aan het werk op de basis, in de oudste winkel. Dozen inladen. Klanten bedienen.
Hij leerde nederigheid.
Ze gingen een paar maanden later uit elkaar.
Niet schreeuwen. Geen drama.
Gewoon de waarheid.
Op een dag kwam hij terug met het gerepareerde horloge.
« Ik draag het elke dag, » vertelde hij me. « Zo vergeet ik nooit wat ik bijna kwijtgeraakt ben. »
Een jaar later, met Kerstmis, gaf hij het me terug.
« Bewaar het totdat ik het waardig ben om het door te geven. »
Ik heb het opengemaakt.
Het tikgeluid was zacht.
Vier generaties.
Wat heb ik geleerd?
We hebben alles over voor de liefde.
Maar we mogen nooit toestaan dat onze waardigheid wordt afgenomen.
Ware rijkdom is niet wat iemand bezit.
Dit weigeren we ons te laten afnemen.
Die nacht vond ik veel meer terug dan alleen een horloge.
Ik heb mijn respect teruggewonnen.
