Ze legde uit dat de littekens het gevolg waren van de woede van haar vader – een laatste poging om haar los te weken van een leven met de man van wie ze hield. Ondanks haar vaders pogingen om haar angst en onderwerping bij te brengen, bleef ze standvastig, haar vastberadenheid onwrikbaar. Het was haar keuze geweest om een comfortabel en vertrouwd leven op te geven voor de onzekerheid van een leven gebouwd op liefde en wederzijds respect.
Terwijl ze sprak, voelde hij een golf van bescherming, vermengd met een diep schuldgevoel omdat ze niet eerder had beseft wat zijn geliefde had doorstaan. Ondanks de verschrikking van de situatie was hij vervuld van bewondering voor haar moed en kracht. Ze had haar diepste angsten onder ogen gezien en was er sterker uitgekomen, weigerend zich erdoor te laten leiden.
Met een hernieuwd gevoel van vastberadenheid omhelsde hij haar zachtjes en beloofde haar te beschermen en aan haar zijde te staan, wat er ook gebeurde. « We komen hier samen doorheen, » verzekerde hij haar met een kalme, zelfverzekerde stem. « Je bent niet langer alleen. Ik beloof je lief te hebben en te koesteren, je het leven en geluk te geven dat je verdient. »
Hun huwelijksnacht, hoewel overschaduwd door ontdekking, werd een bewijs van hun liefde en veerkracht. Het was een nacht van verwerken van het verleden, een nacht van genezing en het begin van een nieuw hoofdstuk in hun leven. Ze praatten tot diep in de nacht, deelden hun angsten, dromen en hoop voor de toekomst en bouwden een band op die met de tijd alleen maar sterker zou worden.
Bij zonsopgang wisten ze dat hun reis niet gemakkelijk zou zijn, maar samen konden ze alle uitdagingen aan die op hun pad kwamen. Hun liefde was een brandende vlam, fel brandend in de duisternis, hun pad verlichtend en bewijzend dat ware liefde niet alleen draait om vreugde en feestvieren, maar ook om het overwinnen van tegenslagen en elkaar steunen op de belangrijkste momenten.
