„Wat doen we nu, papa?” vroeg hij uiteindelijk.
Mihai keek naar zijn kinderen, daarna naar het huis om hen heen – het huis dat Elena een thuis had gemaakt en dat zij als vanzelfsprekend hadden genomen.
„Ik weet het niet,” antwoordde hij eerlijk.
„Maar ik denk dat we veel te leren hebben.
En misschien, op een dag, moeten we een manier vinden om de vergeving van jullie moeder te winnen.”
Zesduizend kilometer verderop, in een privé revalidatiekliniek in Montreal, keek Elena uit het raam van haar comfortabele kamer.
Irina zat naast haar, haar steunde terwijl ze een paar stappen zette met behulp van een looprek.
„Denk je dat ze de verrassing hebben ontvangen?” vroeg Irina.
Elena glimlachte licht.
„Zeker.
Maar het gaat niet om wraak, weet je.
Het gaat om respect en waardigheid.”
„En om jezelf voor het eerst in je leven op de eerste plaats te zetten,” voegde Irina eraan toe.
Elena knikte, een vreemde mengeling van verdriet en bevrijding voelend.
Soms kon één telefoontje alles veranderen.
En soms was de grootste verrassing niet degene die je voor anderen voorbereidde, maar het ontdekken van je eigen kracht in een moment van extreme zwakte.
„Laten we naar therapie gaan,” zei ze, terwijl ze nog een stap vooruit zette.
„Ik heb nog veel te herstellen.”
En ze had het niet alleen over haar motorische vaardigheden.
Als je van het verhaal hield, vergeet dan niet om het met je vrienden te delen!
Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder dragen.
