Een rustige avond wordt ongemakkelijk
Het was een van die lange, uitputtende dagen geweest waarvan je wenste dat je gewoon naar huis kon teleporteren. Claire stapte in de avondtrein met haar tas over één schouder, haar stappen zwaar maar verlangend naar rust. Buiten ging de zon onder en schilderde de lucht met zachte strepen oranje en roze. Het licht filterde door de ramen en wierp een gouden gloed over de wagon, alsof het vermoeide forenzen probeerde te kalmeren met zijn zachte warmte.
Claire vond een lege stoel en ging zitten, een adem slaakt waarvan ze niet wist dat ze die inhield. Even liet ze zich genieten van de stilte, het ritme van de trein die over de rails kletterde, het wegebbende gebabbel van passagiers.
