Een kind in de kamer
Ik draaide me om en bevroor. Daar was Scott, geknield bij het bed, met een baby in zijn armen.
‘Dit is Ella,’ zei hij, zijn stem laag maar stabiel. « Ze is mijn nichtje. Haar moeder… Ze is weg. Ik heb het je niet eerder verteld omdat ik bang was dat je me zou verlaten. »
De woorden sloegen de adem uit me. Ik was verbijsterd, overweldigd door vragen. Waarom had hij het me niet eerder verteld? Hoe kon hij zoiets levensveranderends verbergen?
Tegen de ochtend waren we niet langer alleen een pasgetrouwd stel. We waren voogden van een kind waarvan ik niet wist dat het bestond.
Een huis vol schaduwen
De volgende dag bracht Scott me naar zijn landgoed – een uitgestrekt huis dat nu meer aanvoelde als het huis van een vreemde dan als een plek om een huwelijk te beginnen. Ella, lief en onschuldig, was onder onze hoede, maar mijn geest tolde van twijfels.
Ik drong bij Scott aan op antwoorden. « Wat is er met haar moeder gebeurd? Waarom heb je dit voor me verborgen gehouden? »
Hij werd gespannen, zijn kaken spanden zich aan. « Het is ingewikkeld. Mijn stiefzus, Maya – Ella’s moeder – had problemen. Ik heb haar zoveel mogelijk geholpen, maar… » Zijn woorden dwaalden af, onafgemaakt, onbevredigend.
Ik wilde hem geloven, maar al snel pasten de stukjes niet meer in elkaar.
De foto
Tijdens het uitpakken vond ik een foto die in een van Scotts boeken was weggestopt. Daarop stond hij naast een zwangere vrouw. De intimiteit in hun pose bracht me van streek.
Toen ik hem ernaar vroeg, werd hij bleek.
‘Dat is Maya,’ gaf hij met tegenzin toe. Toen, na een lange stilte, voegde hij eraan toe: ‘Ella is niet mijn nichtje. Ze is mijn dochter. »
De bekentenis verbrijzelde mijn vertrouwen. Hoe kon hij met me trouwen zonder me dit te vertellen? Waarom had hij onze relatie op zo’n leugen gebouwd?
