Zijn stem trilde. « Is er… een manier om dit op te lossen? »
Ze keek hem niet met haat aan, maar met helderheid.
« Voor mij niet. Maar misschien besluit Daniil je ooit te leren kennen. Maar alleen als hij dat wil. »
Edward slikte en knikte. « Is hij hier? »
Anna schudde haar hoofd. « Hij zit op pianoles. Nu speelt hij Chopin. Geweldig. »
Edwards ogen vulden zich met tranen. « Zeg hem… dat het me spijt. »
Ze knikte lichtjes, bijna onmerkbaar. « Ik zal het je vertellen. Ooit. »
Toen draaide ze zich om en liep weg, sierlijk, sterk en compleet.
Vijf jaar later richtte Anna haar eigen stichting op: Unbroken Home, een opvangcentrum voor alleenstaande moeders en kinderen in nood. Ze zocht geen wraak. Ze creëerde genezing.
Op een avond, terwijl ze een jonge moeder hielp om in een warme kamer te komen met schone lakens en luiers, keek ze uit het raam.
Haar zoon, inmiddels twaalf, speelde met de kinderen in de tuin. Gelukkig. Veilig. Geliefd.
En terwijl ze hem zag lachen in de gouden stralen van de zonsondergang, fluisterde Anna in zichzelf: « Ze dachten dat ze me eruit hadden gegooid. Maar in werkelijkheid hebben ze me laten schrikken. »
