« Maar Margaret, » zei ze zachtjes, « er is iets wat ik je moet vertellen. Iets wat ik voor jullie allemaal verborgen heb gehouden. Je had een tante. Ze was de tweelingzus van je moeder, maar ze… ze heeft het niet gehaald. Ik heb het nooit aan iemand verteld. Ik dacht dat ik ze beschermde. »
Margaret knielde voor haar neer en nam Evelyns handen in de hare. « O, oma, » zei ze met een stem vol begrip. « Je hebt die last al zo lang alleen gedragen. Dat hoeft niet meer. Ik ben hier. Ik wil dat je met me mee naar huis gaat. »
Evelyn kon haar tranen niet langer bedwingen. Dit had ze nooit verwacht: medeleven, vergeving, liefde. « Ja, » fluisterde ze. « Dat is alles wat ik ooit heb gewild. »
Een paar weken later kwamen Helen en Alex bij Margaret langs en deden alsof ze bezorgd waren om hun moeder. Maar Evelyn doorzag hun schijnvertoning. Hun plotselinge interesse had meer te maken met erfenis dan met familie.
Evelyn ontmoette hen bij de deur, haar uitdrukking was voor het eerst in jaren kalm en zelfverzekerd. « Maak je geen zorgen, » zei ze zachtjes, « ik ben nu gelukkig, ik woon bij Margaret. Ik ben precies waar ik hoor. »
Voor het eerst in lange tijd voelde Evelyn zich vredig. Ze was geen last meer, niet langer alleen. Ze was thuis.
