“Ik loop het café binnen, nietsvermoedend, en daar zit die schurk – Molchanov. En naast hem – Roman. Ze zaten aan dezelfde tafel te praten alsof ze beste vrienden waren.”
‘Molchanov?’ Viktor fronste zijn wenkbrauwen. ‘Die Dmitri die mijn zaak wil overnemen?’
“Diezelfde.”
Nu werd alles duidelijk: waar Molchanov zijn informatie vandaan haalde, hoe hij op de hoogte raakte van deals, plannen en vergaderingen. Het lek kwam van binnenuit – vanuit het huis zelf. En het was georganiseerd door de persoon die het meest vertrouwd werd: de bewaker.
‘We moeten onmiddellijk handelen,’ zei Viktor vastberaden, terwijl hij van tafel opstond.
De volgende ochtend stuurde hij zijn vrouw en dochter op vakantie naar warme oorden. Natalia Nikolaevna en Angela Petrovna kregen vrij. Hijzelf ging naar de politie.
Rechercheur Denis Maksimovich luisterde aandachtig naar het verhaal van de zakenman en zuchtte:
“We hebben al vaker over Molchanov gehoord. Maar ze openen geen zaken – geen bewijs, geen getuigen, geen feiten.”
‘Dus ik moet wachten tot het huis ontploft?’ vroeg Viktor verbitterd.
‘Er is maar één manier,’ opperde de rechercheur. ‘Installeer verborgen camera’s. Dan zal niemand het raden.’
De camera’s werden discreet geïnstalleerd. Viktor vertelde Lyuba niets – hoe minder ze wist, hoe beter.
Er gingen een paar dagen voorbij. Het leven ging door. Viktor werkte, nam documenten door, maar bekeek af en toe ook camerabeelden. Op een ervan was de wintertuin te zien – Lyuba die de bloemen water gaf. Alles leek normaal.
En plotseling… zag Viktor Roman. Hij kwam het kantoor binnen, keek rond, opende een bureaulade en haalde er… een granaat uit.
‘Verdomme…’ fluisterde Viktor, terwijl hij toekeek hoe de bewaker het apparaat zorgvuldig installeerde en de draden wegwerkte.
Lyuba’s telefoon trilde in haar zak. Het was Viktor Nikolajevitsj die belde.
“Lyuba, luister goed. Roman heeft net een granaat in mijn kantoor geplaatst. De politie is onderweg. Probeer hem even tegen te houden. Maar wees voorzichtig – breng jezelf niet in gevaar.”
Lyuba haalde diep adem, verstopte de telefoon en pakte een dweil, waarna ze naar de gang liep. Toen ze voetstappen hoorde, begon ze haar rol te spelen.
‘Roman, help me alsjeblieft! Er zit iets vast, ik kan het niet repareren,’ vroeg ze, terwijl ze zijn weg versperde.
‘Ik heb geen tijd,’ onderbrak hij haar.
‘Wacht even!’ drong ze aan. ‘Ik ben hier alleen, niemand die me kan helpen…’
Roman begon boos te worden en probeerde haar opzij te duwen, maar op dat moment klonk er een stem uit de luidspreker:
« Stop, tuig! »
Zonder aarzeling sloeg Lyuba hem met de dweil op zijn hoofd. Hard, tot haar armen pijn deden. De bewaker zakte in elkaar op de grond.
Enkele seconden later stormde de politie het huis binnen. Ze boeiden Roman, vonden de granaat, draden en vingerafdrukken. Lyuba zat op de grond, zwaar ademend, met de dweil in haar handen, terwijl de rechercheur verklaringen begon af te nemen.
Er was genoeg bewijs. Video, bewijsmateriaal, Romans eigen bekentenis – hij brak snel en vertelde alles: wie de opdracht gaf, hoeveel er betaald werd, wat er beloofd was.
Dmitry Molchanov belandde achter de tralies. Ditmaal werden hij niet gered door geld of connecties.
Enige tijd later belde Denis Maksimovich Lyuba:
‘Misschien moeten we elkaar ontmoeten? Zomaar. Niet als onderzoeker en getuige, maar als mensen. Ik wil je bedanken. Je bent heel dapper, Lyuba.’
Ze ontmoetten elkaar in een café. Het gesprek was luchtig en oprecht. Na verloop van tijd werd hun relatie hechter en op een dag deed Denis haar een huwelijksaanzoek:
“Lyuba, wil je met me trouwen?”
‘Natuurlijk, ja,’ antwoordde ze met een glimlach.
