Ik zat in de stilte van mijn huis. Een huis dat eindelijk, echt, volledig verhuurd was aan de enige huurder die er echt toe deed.
Mij.
Epiloog
Het is nu zes maanden geleden dat de uitzetting plaatsvond.
Via gemeenschappelijke vrienden hoorde ik dat Ryan en Karen in een eenkamerappartement in New Jersey wonen. Ryan werkt bij een autodealer. Karen is gestopt met posten op Facebook.
Ik heb zijn nummer nooit gedeblokkeerd. Ik heb nooit op zijn e-mails gereageerd.
Soms, als ik ‘s avonds laat in mijn studeerkamer aan het werk ben, omringd door mijn blauwe muren, hoor ik een geluid op de gang. Even schrik ik, denkend dat hij het is. Dat hij me stoort.
Maar dan herinner ik me het biometrische slot. Ik herinner me de eigendomsakte in de kluis. En ik besef dat het gewoon komt doordat het gebouw zich zet.
Een gebouw, net als een leven, moet soms tot rust komen nadat er een grote last van is afgevallen.
Ik heb geleerd dat vrijheid niet gratis is. Het vergt planning. Het vergt moed. En soms kost het je ook nog een slotenmaker om 22:00 uur op een dinsdag.
Maar de bon? Die heb ik ingelijst. Hij hangt nu boven mijn bureau.
Als je dit verhaal over het terugwinnen van macht mooi vond, of als je ooit een toxisch persoon uit je leven hebt moeten verwijderen, dan hoor ik graag jouw verhaal in de reacties. Deel dit met iemand die eraan herinnerd moet worden dat hij of zij zelf de touwtjes in handen heeft wat betreft geluk.
