Ik liet de foto professioneel inlijsten en in mijn kantoor hangen. Danny zag hem een paar dagen later. « Wat bedoelt ze met ‘je zult sterk genoeg zijn’? » vroeg hij.
Ik dacht na over hoe ik moest antwoorden. « Mijn overgrootmoeder hoopte dat ik dapper genoeg zou zijn om patronen te doorbreken die mensen kwetsen. Hoop is geen garantie. Het is een verantwoordelijkheid. Ik moest ervoor kiezen haar hoop werkelijkheid te laten worden. »
Hij dacht er serieus over na. « Heb je dat gedaan? »
« Ik probeer het elke dag. »
De cyclus eindigde bij ons. Bij mijn zoon, die zal opgroeien met de kennis van warmte, met grenzen, met de wetenschap dat liefde geen pijn doet. Het eindigde met een keuze. Niet met vernietiging, maar met schepping. Niet met afbreken, maar met opbouwen. Niet met kou om de kou, maar met warmte in het aangezicht ervan. Dat was de enige wraak die telde.
