Hoe meer ik erover nadacht, hoe bozer ik werd.
Toen mijn vrouw niet thuiskwam, gooide ik woedend de zak vis in de vuilnisbak buiten. Net op dat moment liep onze buurvrouw langs en zag me. Ze vroeg wat het was, en ik vertelde haar vaag dat de vis bedorven was en dat ik hem weggooide. Ik keek toe hoe ze aan de vis snuffelde en de zak vervolgens mee naar huis nam.
Blijkbaar was de vis niet bedorven, en ze vond hem waarschijnlijk gewoon lekker, dus besloot ze hem op te eten. Hun familie was ook niet rijk. Het leek wel of we allemaal arm waren of door elkaar leden!
Die avond, toen mijn vrouw thuiskwam en naar de vis vroeg, vertelde ik haar dat haar ouders hem hadden gestuurd, maar dat onze buurvrouw hem zo lekker vond dat ik hem haar gaf. De zak vis was niet veel waard, dus mijn vrouw klaagde niet.
De volgende dag, toen we thuis waren, hoorden we opnieuw gelach en opwinding uit het huis van de buren. Ik keek en zag tot mijn verbazing twee gloednieuwe scooters in hun tuin staan. Tot mijn verbazing hadden ze beide scooters tegelijk gekocht, één voor de man en één voor de vrouw.
« Onze oude fietsen vielen uit elkaar. We wisten niet waar we het geld voor nieuwe vandaan moesten halen, maar plotseling viel het geld uit de lucht! »
Onze buurman pronkte vrolijk voor me. Ik voelde een overweldigende jaloezie. De motor waarop ik reed, was een oude die ik had gekocht toen ik afstudeerde, en ik was er nog steeds niet in geslaagd hem te vervangen. De motor van mijn vrouw begon ook oud te worden. Hoe konden ze zoveel geluk hebben?
