Nadat ze was afgestudeerd aan de universiteit, ging ze naar haar vader om het hem te vertellen. Ze was blij dat ze beter had gepresteerd dan haar klasgenoten en ze vroeg hem om zijn belofte na te komen.

Ze opende de deur met geweld en ging naar binnen, hijgend van het rennen en huilen. Ze keek en zag haar vader op zijn plek zitten, met het album in zijn handen en zijn ogen vol tranen. Ze rende naar hem toe, boog zich voorover aan zijn voeten en omhelsde hem.

Ze huilde luid en zei:  »
Vergeef me, papa. Ik verdien je liefde niet, maar nu begrijp ik het. Je liefde voor mij is met geen enkel succes, auto of zelfs de hele wereld te vergelijken! »
Hij sprak niet, hij legde alleen zijn hand op haar hoofd en zei:  »
Moge God je vergeven, mijn dochter. Het belangrijkste is dat je besefte en besefte dat ware liefde niet in cadeaus zit, maar in de herinneringen die we samen deelden. »
Sinds die dag was het meisje compleet veranderd. Ze begon elk moment met haar vader te waarderen en zag hem niet alleen als een vader, maar ook als een symbool van liefde, geven en geduld.
Ze bracht meer tijd met hem door, nam hem mee op uitstapjes, zat met hem op het balkon, vertelde hem over haar werk en haar vrienden, bracht hem cadeautjes bij kleine gelegenheden en vroeg hem om haar de kinderverhalen te vertellen die hij haar altijd vertelde.
Maar het leven geeft ons niet altijd de tijd die we wensen.
Slechts twee jaar later kreeg haar vader plotseling een gezondheidsprobleem dat hem niet lang duurde. Hij overleed vredig nadat hij het ochtendgebed had gebeden en God had gevraagd zijn dochter te zegenen en haar succes te schenken.
De dag van zijn begrafenis was de zwaarste van haar leven. Ze droeg zijn foto op haar borst en liep huilend achter de kist aan en herhaalde : « Vergeef me, pap. Je bent het grootste geschenk dat God me heeft gegeven! » Sinds zijn dood heeft zijn foto haar portemonnee nooit verlaten en het album haar tas nooit. Ze nam het mee naar haar werk of naar bezoekjes, en elke keer dat ze iets bereikte, opende ze het, glimlachte en zei:  » Kijk, pap, ik ben geslaagd dankzij jou en dankzij jouw liefde, die groter was dan wat dan ook. » Ondanks de jaren die waren verstreken sinds zijn dood, voelde ze nog steeds zijn aanwezigheid in elke hoek van het huis, in haar lach, in haar stappen, in haar kracht… en in haar hart. Het leven geeft ons soms pas de kans om de waarde van degenen van wie we houden te begrijpen als het te laat is… Maar het mooie aan dit verhaal is dat het meisje de tijd inhaalde en dat God wilde dat ze de waarheid onder ogen zag en haar fout inzag voordat ze de pagina voorgoed dichtsloeg. Ze besefte dat haar vader niet aan het treuzelen was of iets vergat, maar juist het moment van succes op een onvergetelijke manier wilde vereeuwigen, haar droomauto wilde verbinden met haar levensgeschiedenis met hem, haar wilde leren dat geschenken niet alleen gaan over wat erin zit, maar ook over het hart dat ze geeft. Het album bestond niet alleen uit foto’s, het was een levensboek, een stilzwijgend liefdesverhaal dat haar vader in de loop der jaren had geschreven, van haar geboorte tot haar afstuderen, met elk moment, met elke traan, met elk gebed midden in de nacht, met elke keer dat hij tegen mensen zei: « Dit is mijn dochter… mijn trots op de wereld. » Wat de auto betreft, het was slechts een simpel detail, maar hij verstopte de sleutel tussen de foto’s alsof hij haar wilde zeggen: « Dit is niet zomaar een cadeau… het is een reis vol liefde, inspanning en trots op jou. » Dagen verstrijken, maar de herinneringen blijven. Ondanks het vertrek van haar vader bleef zijn impact bestaan. Telkens wanneer het meisje een nieuwe prestatie leverde, opende ze het album en glimlachte, alsof ze hem van verre tegen haar kon horen zeggen:  » Ik ben trots op je, mijn dochter. » Ze stopte het album overal in haar tas, niet alleen omdat het foto’s van haar jeugd bevatte, maar ook omdat het een spiegel van haar ziel werd. Het bevatte een foto van haar kruipend, een foto van haar vader huilend van vreugde, en een foto van de laatste lach die ze samen deelden. Het bevatte ook de sleutel, de autosleutel, maar het werd de sleutel tot haar hart, dat zich nooit sluit voor zijn herinnering.