Het duurde weken voordat Leo ‘s nachts niet meer schreeuwend wakker werd. Hij was bang voor sterke geuren, het geluid van opengaande deuren en voor lachende volwassenen. Sofia ging ondertussen naar groepstherapie met andere meisjes die hetzelfde hadden meegemaakt. Ze ontdekte dat haar verhaal niet uniek was en dat haar schuldgevoel – de last die ze in stilte met zich meedroeg – niet van haar was.
Een maand later nam de politie contact op met het centrum. Marta en Andrés hadden hun kinderen als vermist opgegeven, maar het onderzoek bracht een geschiedenis van verwaarlozing en mishandeling aan het licht. Sofía’s getuigenis, bevestigd door de vlekken rond Leo’s ogen en psychologische rapporten, was voldoende om een rechtszaak te starten.
Tijdens het proces vermeed Marta een blik op haar kinderen. Andrés daarentegen glimlachte arrogant, ervan overtuigd dat alles wel zou worden opgelost. Maar toen de rechter het vonnis voorlas – ontzetting uit de voogdij en een contactverbod – verdween de glimlach.
Toen ze het gerechtsgebouw verlieten, keek Leo naar zijn zus.
« Is het voorbij?
« Niet helemaal, » antwoordde ze. « Maar er staat iets beters op het punt te beginnen. »
De daaropvolgende maanden brachten veranderingen. Sofia won een beurs om maatschappelijk werk te studeren; ze wilde andere kinderen helpen die, net als Leo, door angst het zwijgen waren opgelegd. Leo ging naar de buurtschool, waar hij ontdekte dat hij talent had voor tekenen. Hij tekende met zachte, bijna timide penseelstreken, maar elk van zijn tekeningen had iets stralends, alsof hij probeerde de wereld die hem was afgenomen te reconstrueren.
Op een lentemiddag kwam Sofia thuis en zag haar broer schilderen bij het open raam. De geur van bloemen dreef vanuit de tuin naar binnen.
« Herinner je je die dag nog? » vroeg hij zonder haar aan te kijken.
« Ja, » zei ze. « Maar het doet niet meer zoveel pijn. »
