Daniels politiefoto staarde me aan.
« Waar kijk je naar? »
Hij zag er ouder uit. Booser. Kleiner.
Ze ging de keuken binnen.
‘Waar kijk je naar?’ vroeg ze.
‘Niets wat je hoeft te zien,’ antwoordde ik snel, terwijl ik mijn telefoon vergrendelde.
Later, nadat ik de kinderen naar bed had gebracht, bekeek ik die foto nog eens.
Ik hield vroeger haar hand vast in haar ziekenhuisbed en beloofde haar dat ik samen met haar oud zou worden.
We hebben de scheiding een paar weken na zijn arrestatie afgerond.
Ik bekeek net zijn foto in een artikel over een misdaad.
We hebben de scheiding een paar weken na zijn arrestatie afgerond.
Priya heeft ervoor gezorgd dat ik het huis, de primaire voogdij en financiële garanties kreeg.
De rechter keek hem aan, en vervolgens mij.
« De scheiding is definitief, » verklaarde ze.
Het voelde alsof er een orgaan uit mijn lichaam werd gerukt.
Ik denk nog wel eens terug aan alles wat er die nacht is gebeurd.
Maar deze keer had ik het niet nodig.
Ik denk daar ‘s nachts nog wel eens aan terug.
Ziekenkamers. Beloftes. Kaarsen. De deur naar de kamer.
Maar ik huil niet meer zo vaak.
Ik kijk naar mijn kinderen die in de tuin spelen. Ik raak het vage litteken op mijn zij aan. Ik denk terug aan de dokter die zei: « Uw nier functioneert perfect. »
Ik heb niet alleen zijn leven gered.
Hij koos zelf voor het soort persoon dat hij was.
Ik heb bewezen wat voor soort persoon ik ben.
Hij koos zelf wat voor soort persoon hij wilde zijn.
Als iemand me naar karma vraagt, laat ik ze hun politiefoto niet zien.
Ik antwoordde hem als volgt:
Karma betekent dat ik degene ben die vertrekt met mijn gezondheid, mijn kinderen en mijn integriteit intact.
Ik heb mijn echtgenoot en mijn zus verloren.
Karma is dat hij in de rechtszaal zit en moet uitleggen waar al het geld naartoe is gegaan.
Ik heb mijn echtgenoot en mijn zus verloren.
Blijkbaar ben ik beter af zonder ze allebei.
