Deze droomachtige ontmoetingen met overleden dierbaren vertegenwoordigen veel meer dan slechts een product van de slapende geest. Ze lijken een essentieel psychologisch proces te vormen voor het verwerken van verdriet en het accepteren van afwezigheid. Een onderzoek naar een universeel fenomeen dat ons helpt onze relatie met verlies te transformeren.
Wanneer onze overleden geliefden zich bij ons voegen in onze dromen
De wetenschap heeft deze bijzondere droomervaringen nu geïdentificeerd als ‘bezoekdromen’. Deze treffende term werd bedacht door neuroloog Patrick McNamara, hoogleraar aan de Boston University. Hij legt uit hoe nabestaanden deze momenten ervaren waarop hun overleden geliefde werkelijk aanwezig lijkt te zijn, soms zelfs meer voldaan dan tijdens zijn of haar leven.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn deze visioenen niet van paranormale oorsprong. Onze geest creëert ze bewust om ons te ondersteunen in het rouwproces. Ze vertegenwoordigen een natuurlijk psychologisch mechanisme dat ons helpt verlies te accepteren en geleidelijk ons emotioneel evenwicht te herstellen.
Een onzichtbare brug tussen verdriet en troost.
Hoewel hij wetenschapper is, geeft McNamara toe dat hij persoonlijk diep geraakt was door deze ervaring na de dood van zijn ouders. De droom was zo krachtig dat hij zijn meest gekoesterde overtuigingen aan het wankelen bracht. « Zelfs als onderzoeker had ik dit vreemde gevoel dat ik echt met hen in contact was geweest , » erkent hij.
Haar ervaring is niet uniek. Studies gepubliceerd in het American Journal of Hospice and Palliative Care in 2014 tonen aan dat deze dromen niet alleen veel voorkomen, maar ook een actieve rol spelen in het rouwproces. Ze verlichten leed, behouden het gevoel van een blijvende verbondenheid en kunnen zelfs de suggestie wekken van een bestaan na de dood.
