‘Hij heeft gelogen,’ haalde Clara haar schouders op. ‘Dat doet hij vaker. Ik raad je aan zijn creditcard te pakken voordat de politie hem meeneemt. Ik heb gehoord dat hij van plan was een Ferrari te kopen, dus misschien kun je zijn zakken controleren.’
Clara liep langs hen heen.
Achter haar brak de chaos uit. De verkopers verdrongen zich rond Liam en zijn moeder.
« Meneer Gable! We hebben betaling nodig! »
« Mijn bloemen zijn al geplukt! U bent me veertigduizend dollar schuldig! »
« Ik ga de incassoafdeling bellen! »
Mevrouw Gable snikte luid. « We hebben het niet! Ze heeft het beloofd! Controleer haar rekening! »
Clara bleef even in de deuropening staan. Ze pakte haar telefoon en stuurde een sms’je naar Liams nummer. Hij kon het nu niet lezen, maar de politie zou het zien wanneer ze hem als getuige zouden ondervragen.
Clara: Ik heb je geld niet gestolen, Liam. Ik heb het alleen anders besteed. Ik heb de 500.000 dollar die ik aan de bruiloft wilde uitgeven, gedoneerd aan de St. Jude Mental Health Research Wing. Op jouw naam. Je bent eindelijk een filantroop. Graag gedaan.
Buiten werd het gehuil van de sirenes steeds luider.
Clara’s vader stond bij de limousine te wachten. Hij keek naar zijn dochter. Hij keek naar de chaos binnenin.
‘Je wist het al twee maanden?’ vroeg hij.
‘Ik moest een zaak opbouwen, papa,’ zei Clara. ‘Samenzwering tot ontvoering is een lastige aanklacht om hard te maken zonder bewijs. Ik had de huwelijkscontracten nodig om ze eerst failliet te laten gaan.’
Haar vader schudde zijn hoofd, met een mengeling van angst en trots in zijn ogen. ‘Herinner me eraan dat ik je nooit boos moet maken, lieverd.’
‘Goed idee,’ zei Clara.
Politiewagens remden met gierende banden voor het hotel. Agenten renden naar binnen.
Clara stapte in de limousine. « Naar het vliegveld, alstublieft. »
Deel 6: De laatste lach
Drie uur later
De Gulfstream-jet stabiliseerde zich op 40.000 voet. De cabine was stil en rook naar leer en dure champagne.
Clara zat in een vensterbank, gekleed in een kasjmier trainingspak. Ze was alleen. Geen bruidegom. Geen schoonmoeder. Alleen maar rust.
Ze vloog naar de Malediven – naar het privé-eiland dat Liam voor haar had geboekt voor haar “inzinking”. Maar ze ging er niet heen om haar verstand te verliezen. Ze ging erheen om te zonnen.
Ze greep in haar handtas en haalde er het fluwelen doosje uit. Het Patek Philippe-horloge.
Ze opende het. Het goud ving het zonlicht op dat door het raam naar binnen scheen.
Het was een prachtig horloge. Liam was er dol op geweest. Hij had er met zoveel verlangen naar gekeken.
‘U had gelijk, mevrouw Gable,’ fluisterde Clara naar de lege stoel tegenover haar. ‘Ik ben een verwend meisje.’
Ze haalde het horloge uit de doos. Ze deed het om haar eigen pols. Het was een beetje groot, een beetje mannelijk, maar het zag er krachtig uit.
‘En rijke meisjes,’ vervolgde ze, ‘kunnen zich de beste advocaten van het land veroorloven. Mijn juridisch team zorgt ervoor dat je geen cel met uitzicht in Zwitserland krijgt. Je krijgt een cel op Rikers Island met een kamergenoot.’
Ze nam een slokje champagne.
Ze pakte haar telefoon. Ze opende haar contactenlijst.
Liam Gable.
Mevrouw Gable.
Ze klikte op Alles selecteren. Ze klikte op Verwijderen.
Vervolgens opende ze haar fotogalerij. Ze scrolde naar de foto’s van hen – het gelukkige stel, de verlovingsfoto’s, de leugens.
Ze heeft ze allemaal verwijderd.
Het scherm werd zwart.
Clara keek uit het raam. De wolken beneden leken op een zachte, witte deken. Ze had twee maanden lang onder een bed gekropen, doodsbang, een rol gespeeld en haar adem ingehouden.
Nu kon ze weer ademhalen.
Ze sloot haar ogen en luisterde naar het gebrul van de straalmotoren. Het was niet zomaar lawaai. Het was het geluid van haar leven dat opnieuw begon.
Ze was geen slachtoffer. Ze was geen prinses. Ze was de koningin van het schaakbord, en schaakmat had nog nooit zo zoet gesmaakt.
