De lucht werd uit mijn longen geperst.
— Is dit een grap? — vroeg ik, maar ik kon het niet meer geloven.
— Je tante naaide waarschijnlijk niet alleen.
Ze veranderde levens — fluisterde Viktor András.
— Deze machine werkte niet alleen met stof.
Volgens de legende kan degene die hem gebruikt verleden en toekomst met elkaar verbinden.
Vanaf dat moment was er geen weg meer terug.
De volgende dagen ging ik steeds terug naar de werkplaats.
De meester leerde me hoe ik verborgen compartimenten in de machine kon openen, waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde.
In een vakje lagen kleine spoelen, elk met een naam.
Op één stond: “Marika Takács” — de naam van mijn tante.
Op een andere: “Irén Göncz” — mijn geboortenaam.
Niemand kon dit weten.
Op een andere dag ging ik terug naar Alex’ appartement om mijn kleren op te halen.
De deur stond open.
Binnen stond Anna in de slaapkamer.
Ze hield een dossier vol documenten in haar hand.
— Wat doe jij hier? — vroeg ik.
— Dat had ik jou net zo goed kunnen vragen — antwoordde ze grijnzend.
— Maar ik denk dat je het al weet, toch?
— Wat?
— Dat het appartement, het geld, het hele gedoe… niet zomaar zo bij mij terecht is gekomen.
Er was een afspraak.
Ik hielp ervoor te zorgen dat het andere testament nooit boven water kwam.
In ruil daarvoor kreeg ik alles.
— Jij… hebt het testament vervalst?
— Nee, ik zorgde er alleen voor dat het andere verdween.
Maar je tante was slim.
Toch wist ze het apparaat naar jou te sturen.
Ze wist dat je er vroeg of laat achter zou komen.
De volgende dagen leek het alsof een onzichtbare hand mijn daden leidde.
Ik ging terug naar de machine.
Ik pakte de spoel met “Irén Göncz”.
Ik begon te naaien.
Ik koos een oud overhemd en naaide onderaan een klein stukje met die draad in.
De volgende ochtend kreeg ik een brief van mijn advocaat: er was een eerdere, officiële testament opgedoken waarin ik als enige erfgenaam werd genoemd: het appartement, het vakantiehuis en de bankrekening gingen naar mij.
Anna was verdwenen.
Ze meldde zich nooit meer.
Toen besefte ik: dit was geen wraak.
Maar gerechtigheid.
Sindsdien woon ik in het appartement aan de Károly boulevard.
De machine staat nog steeds naast het raam.
Hij werkt.
Maakt een zacht gezoem als hij aanslaat, alsof hij altijd al wist wat zijn taak was.
Vanmorgen vond ik een nieuwe spoel in de lade.
Er staat nog geen naam op.
Maar mijn hand tintelt al, de naald wacht.
En ik weet het: ik ben er klaar voor.
Ik zal voortzetten wat tante Mária begon.
En nu weet ik eindelijk wie ik écht ben.
