Het huwelijk wordt verondersteld te gaan over liefde, respect en elkaar bijstaan in elk seizoen van het leven. Elf jaar lang dacht ik dat dat was wat ik had met mijn man, David. We bouwden een huis, voedden samen vier kinderen op en doorstonden de vermoeiende jaren van luiers, koorts en schoolroosters. Maar ergens onderweg veranderde zijn genegenheid in minachting.
Tegen de tijd dat hij wegliep, zag hij me niet meer als een partner. Hij zag me als een last – iemand die, in zijn woorden, ‘zichzelf had laten gaan’. Die nacht, toen hij zijn koffer over de hardhouten vloer sleepte en de deur voor ons gezin sloot, dacht ik dat mijn wereld was vervlogen. Wat ik toen niet wist, was dat zijn wreedheid me zou bevrijden – en dat karma hem sneller zou vernederen dan ik ooit zou kunnen.
