« Jij… jij monster! » brulde Michael, zijn stem brak, en toen richtte hij zijn gif op de persoon die hem tot het uiterste had gedreven, de architect van zijn ondergang. Hij keerde zich naar zijn moeder, zijn ogen gloeiend van een leven vol onderdrukte woede en wrok. « Mam! Jij hebt dit gedaan! Je hebt me geduwd! Je zei dat ze zwak was! Je zei dat ik haar moest verlaten! Je hebt haar weggeduwd! Je hebt me dit aangedaan! »
Margaret stond verbijsterd en kon zich niet verdedigen toen Michael een stortvloed aan woedende, beschuldigende opmerkingen uitte. Hun volmaakte, verenigde front viel uiteen in een miljoen lelijke, beschuldigende scherven.
Ik hoefde niet meer te discussiëren. Ik had gewonnen.
« Mijn advocaat neemt contact op met jouw advocaat, » zei ik, mijn stem weer koel en afstandelijk, « om de volledige en onmiddellijke overdracht van alle controlerende aandelen binnen 24 uur af te ronden. Je hebt geen activa meer, Michael. Het bedrijf staat nu onder controle van de trust van mijn familie. Je toegang tot het gebouw, je zakelijke rekeningen en je bedrijfsauto zijn al ingetrokken. »
Ik keek ze allebei nog een laatste keer aan, moeder en zoon nu verstrikt in een giftige, destructieve omhelzing die ze zelf hadden gecreëerd, een tableau van hebzucht en ondergang. « Succes met het vinden van een nieuwe baan. »
6. De munteenheid van waardigheid
Ik stond op en verliet het kantoor, mijn voetstappen waren stil op het zachte tapijt, zonder ook maar één blik achterom. De geluiden van hun schreeuwende verwijten vervaagden achter me toen de zware eikenhouten deur dichtklikte.
Michael had de beste advocaat van de stad ingehuurd. Maar hij was de belangrijkste regel van elke onderhandeling vergeten: de beste advocaat kan je niet helpen als je te arrogant bent om te lezen wat je tekent. In zijn haast om me in de val te lokken, om ervoor te zorgen dat ik niets zou ontvangen, had hij zijn eigen financiële doodvonnis getekend.
Hij en zijn moeder wilden me vernederen, me brandmerken als een onvruchtbare, waardeloze vrouw omdat ik hem geen kind kon geven, de ultieme Sterling-erfgenaam. Uiteindelijk kostten zijn eigen verzonnen kinderwens, zijn leugens en zijn poging om me te verraden vanwege die waarheid hem zijn enige echte kind: zijn bedrijf. Hij had een liefhebbende vrouw geruild voor een stapel waardeloze aandelen. Het was een brute, maar rechtvaardige ruil. Hij had geprobeerd me te vernederen. Ik had hem terugbetaald met de enige valuta die hij echt begreep: totale en complete vernietiging.
