Ik gaf hem de tijd, zonder iets te beloven.
Een maand later begon ik me weer mezelf te voelen. Mijn schildklier stabiliseerde, mijn gewicht nam af, mijn huid werd helderder en de geur verdween. Raghav nam stilletjes de boodschappen over, leerde Vihaan te wassen en zette ‘s nachts wekkers om te helpen. Op een dag vond ik een envelop op tafel – zijn oude woorden afgedrukt naast een nieuwe gelofte:
“Ik zal liefhebben en beschermen – niet met beloften, maar met daden.”
Ik gaf niet langer om rozen of vleierij. Wat ik nodig had, was respect. En deze keer zag ik het – in de keuken, de was, de fles van de baby en de therapiesessies die we samen bijwoonden.
Uiteindelijk begreep ik het: veranderingen na de bevalling zijn echt. Een zure geur is geen vuiligheid, maar een teken dat het lichaam genezing nodig heeft. Een goede echtgenoot is niet iemand die vleit, maar iemand die zijn fouten toegeeft en leert hoe hij weer een partner kan zijn.
En de manier waarop ik reageerde was niet met schreeuwen, maar met het bewijzen van zijn eerdere woorden, afgezet tegen de realiteit van mijn offer. Het dwong hem om zichzelf onder ogen te zien en herinnerde mijn hele familie eraan hoeveel waardigheid een moeder verdient.
