Twee maanden later was alles klaar. Het huis waar ik was opgegroeid, was van mij. Mam en Emma hadden er geen idee van.
Een paar maanden later nodigde mijn vader me uit voor het avondeten. De sfeer was net zo gespannen als ik had verwacht. Mijn vader leek ontspannen, mijn moeder was ijzig en Emma schepte de hele maaltijd op over haar reis naar Europa, haar nieuwe Mercedes en haar designertas die wel duizenden dollars moet hebben gekost – allemaal betaald met geld dat ik mijn vader had gegeven. Ik glimlachte en at in stilte.
Zes maanden gingen voorbij. Papa’s toestand verslechterde. Ik kwam elke dag na mijn werk langs, omdat mama en Emma geen zin hadden in die « onaangename dingen ». Op papa’s verzoek verhuisde ik uiteindelijk terug naar mijn oude kamer.
Drie maanden later overleed mijn vader. Ik hield zijn hand vast toen hij zijn laatste adem uitblies. Ondertussen waren mijn moeder en Emma aan het winkelen voor begrafeniskleding.
De dag na de begrafenis kwam ik terug van de begraafplaats en vond al mijn spullen in vuilniszakken op het gazon. De sloten waren vervangen.
« Ga weg, Sheila! » riep mijn moeder vanuit het huis. « Dit huis is van ons. Je woont hier niet meer. »
Ik maakte geen ruzie. Ik pakte mijn spullen in de auto en reed weg, wetende wat me te wachten stond.
Twee dagen later, op het kantoor van de notaris, stonden moeder, Emma en Emma’s vriend Tyler te lachen alsof ze al gewonnen hadden.
De notaris las het testament voor: Aan mijn vrouw de helft van het geld op de rekening. Aan Emma het restant, plus alle bezittingen in huis. Aan Sheila mijn boekencollectie.
Emma riep uit: « En het huis? »
De advocaat fronste. « Daar staat niets over in het testament. »
« Wat?! » snauwde mama. « Hij was de eigenaar! »
« Nee, volgens de documenten, » antwoordde de advocaat. « Het pand is meer dan een jaar geleden verkocht. »
