Hij las het aandachtig, keek me aan en zei: « Geef me even de tijd. »
“Tot wanneer?” vroeg ik.
Hij keek uit het raam.
« Na dit seizoen. »
Ik wist niet welk seizoen hij bedoelde: de moesson, de winter of de tijd waarin ik eindelijk zou stoppen met wachten.
We probeerden therapie. Ik probeerde eerlijkheid. Ik probeerde te schreeuwen. De therapeut vroeg of hij met lust worstelde. Hij knikte. Met oriëntatie? Nog een knik. Met trauma?
Stilte.
De dag dat ik vroeg thuiskwam.
Het was een regenachtige dag, typisch voor Delhi. Ik ging vroeg naar huis en deed zachtjes de deur open, doorweekt van de plotselinge stortbui. Ik wilde niet meeluisteren, maar zijn stem galmde door het kantoor.
« Hallo? Aarav? »
Aarav – zijn beste vriend en mijn klasgenoot. Hij kwam vaak op zaterdag langs. Ze dronken bier en praatten tot diep in de nacht. Ik heb me geen moment jaloers gevoeld.
Tot dan.
Ik bleef stilstaan en luisterde.
« Ze heeft opnieuw een echtscheiding aangevraagd », zei mijn man.
« Scheiding? » Aaravs stem brak.
Vijftien jaar, Aarav. Ik heb mijn belofte gehouden. Maar ik zal niet van je scheiden. Ik heb mijn woord gegeven.
« Komen? »
« Voor jou. En voor hem. »
Er viel een lange stilte.
Toen hoorde ik hem zeggen: « Die nacht… kan ik de remmen nog steeds horen. »
Ik drukte mijn hand tegen de muur om niet te vallen.
Geheimen onthuld – en een naam uit het verleden
Die nacht confronteerde ik hem.
“Houd je van Aarav?”
Hij keek mij aan met een vermoeide, maar oprechte blik.
« Ik hou van beloftes. De beloftes die ik aan jou heb gedaan. De beloftes die ik aan hem heb gedaan. »
Ik vertrok de volgende dag. Ik nam alleen mijn koffer, een potcactus en een zwaarmoedig hart mee. Op zijn bureau vond ik drie dingen:
Een levensverzekering, waarvan ik de enige begunstigde was. Als ons huwelijk binnen 24 maanden eindigt, vervalt de uitkering. De polis was twee jaar eerder getekend – op 23 september.
Bevestiging van de afdeling hematologie. Hij onderging chemotherapie.
Een foto van mij en iemand uit mijn verleden – Rohan, mijn eerste liefde. Hij is overleden.
bij een motorongeluk, dacht ik. Op de achterkant schreef ik:
« De regen komt altijd eerder in deze tijd van het jaar. »
Ernaast lag een briefje: « Sorry. – V. »
Vikram — mijn man.
De man die ik dacht verloren te zijn, was er altijd voor me
. Ik vond Aarav. Hij keek me aan met tranen in zijn ogen. Hij legde langzaam uit:
« Ik ben Rohan. Mijn gezicht was misvormd na het ongeluk. Vikrams auto heeft me aangereden. Hij heeft me naar het ziekenhuis gebracht, beloofd je te beschermen en me gevraagd je te laten gaan. »
En dat deed hij. Hij veranderde zijn naam. Hij bleef dichtbij. En Vikram, de man die ik vijftien jaar lang mijn man noemde, kende me al mijn hele leven. Hij zwoer dat hij me nooit zou aanraken – niet omdat hij niet van me hield, maar omdat hij vond dat ik het niet verdiende.
Hij wachtte tot de verzekering mijn toekomst dekte. Toen overhandigde hij me stilletjes de getekende scheidingspapieren.
Ik kies eindelijk voor mezelf
