Beoordeling van symptomen en medische geschiedenis:
Het diagnostisch proces voor mucormycose begint doorgaans met een grondige beoordeling van de symptomen en medische voorgeschiedenis van de patiënt. Specifieke symptomen, zoals aangezichtspijn, aanhoudende neusverstopping, zwarte neusafscheiding, necrotische huidafwijkingen of andere klinische verschijnselen, kunnen wijzen op mucormycose. De medische voorgeschiedenis, inclusief onderliggende aandoeningen, immunosuppressieve medicatie en bekende risicofactoren, wordt ook in overweging genomen.
Laboratoriumtests:
Verschillende laboratoriumtests kunnen worden gebruikt om de diagnose mucormycose te ondersteunen:
Weefselbiopsie: Een biopsie is vaak nodig om de aanwezigheid van mucormycose te bevestigen. Een weefselmonster wordt uit het geïnfecteerde gebied genomen en onder een microscoop onderzocht op de aanwezigheid van sporen of schimmeldraden die kenmerkend zijn voor de veroorzakende schimmels.
Schimmelkweek: Weefselmonsters die tijdens de biopsie zijn genomen, kunnen in het laboratorium worden gekweekt om de specifieke schimmelsoort te identificeren die verantwoordelijk is voor de infectie. Deze stap is essentieel voor de behandeling, aangezien verschillende soorten mucormyceten verschillende gevoeligheden kunnen hebben voor antischimmelmiddelen.
Medische beeldvorming: Beeldvormende technieken, zoals computertomografie (CT) of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), kunnen worden gebruikt om de omvang van de infectie te beoordelen en laesies in de aangetaste weefsels te lokaliseren. Deze tests kunnen bepalen of de infectie zich naar andere delen van het lichaam heeft verspreid.
Aanvullende laboratoriumtests: Er kunnen bloedonderzoeken worden uitgevoerd, zoals het aantal witte bloedcellen, ontstekingsmarkers en nier- en leverfunctietesten, om de algehele conditie van de patiënt te beoordelen en de voortgang van de infectie in de gaten te houden.
Differentiële diagnose:
Bij de diagnose van mucormycose moet rekening worden gehouden met de differentiële diagnose met andere schimmel- of bacteriële infecties, evenals met maligniteiten. Aanvullende tests, zoals bacterie- of schimmelkweken, kunnen worden uitgevoerd om andere mogelijke oorzaken van de symptomen uit te sluiten.
Behandeling :
Vroege diagnose:
Vroege diagnose van mucormycose is cruciaal voor een goede behandeling. Klinische symptomen omvatten vaak niet-specifieke symptomen zoals koorts, hoofdpijn en aangezichtspijn. Voor een nauwkeurige identificatie van de infectieuze agens zijn echter meestal biopsie en kweek van het aangetaste weefsel nodig. Daarnaast kunnen geavanceerde beeldvormingstechnieken zoals computertomografie en magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) helpen bij het detecteren van karakteristieke schimmellaesies.
Medische behandeling:
Traditioneel wordt amfotericine B, een krachtig antischimmelmiddel, beschouwd als de standaardbehandeling voor mucormycose. Dit medicijn heeft echter toxische bijwerkingen, zoals nierschade, waardoor het gebruik ervan beperkt is. Nieuwere antischimmelmiddelen zoals posaconazol en isavuconazol hebben enige werkzaamheid tegen mucorales aangetoond en kunnen in combinatie met amfotericine B worden gebruikt om de klinische resultaten te verbeteren.
Chirurgische ingrepen:
In ernstige gevallen van mucormycose kan een operatie nodig zijn om geïnfecteerd weefsel te verwijderen. Het doel is om de verspreiding van de infectie snel onder controle te krijgen en haarden van invasieve schimmels te verwijderen. De komst van geavanceerde chirurgische technieken, zoals endoscopisch geleid chirurgisch debridement, heeft een grotere precisie mogelijk gemaakt bij het verwijderen van geïnfecteerd weefsel, met behoud van zoveel mogelijk omliggende structuren.
Opkomende therapieën:
Er wordt onderzoek gedaan naar nieuwe therapieën voor mucormycose. Veelbelovende benaderingen zijn onder andere het gebruik van antischimmelmiddelen die specifiek gericht zijn op mucormetabole processen, zoals calcineurineremmers, en immunotherapie om de immuunrespons van de gastheer te versterken. Er zijn ook voorbereidende studies gaande met CAR-T-celtherapieën (genetisch gemodificeerde T-cellen) om mucorschimmels specifiek aan te pakken.
