Moeder nodigde ons elke week uit voor het zondagse diner, maar op een dag stuurde ze me een sms: « Kom vandaag niet. » Ik ging toch en was doodsbang toen ik zag wat erin zat.
…
“Gaat het wel goed, mam?”
Maar er kwam geen antwoord.
Ik wachtte. Vijf minuten. Tien. Vijftien.
De blauwe vinkjes verschenen, maar ze typte niets terug.
Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik belde haar meteen. Eén keer. Twee keer. Geen gehoor.
Brian belde me een paar minuten later.
“Heb jij dat rare bericht ook gekregen?” vroeg hij bezorgd.
“Ja. Ze neemt haar telefoon niet op,” zei ik. “Ik heb een naar gevoel.”
“Oké. Ik pak m’n sleutels. Zie je daar over vijf minuten.”
Toen we aankwamen, zagen we haar auto op de oprit. Alles leek normaal — totdat we de voordeur bereikten.
Hij was niet op slot. We stapten samen naar binnen.
“Mam?” riep ik.
Geen antwoord.
“Mama!” riep Brian luider.
We liepen de keuken binnen — en stonden plotseling stil.
De tafel was gedekt. Net als altijd. Servetten gevouwen, borden klaar, glazen glinsterend in het avondlicht dat door de gordijnen viel.
Maar in het midden van de tafel stond geen gebraden kip.
Er stond een doos. Met lint. En een envelop erbovenop.
Ik liep naar voren. Mijn handen trilden terwijl ik de envelop opende.
De kaart erin was met de hand geschreven, in haar vertrouwde sierlijke krulletjes.
“Lieve kinderen,
Ik weet dat dit onverwacht is, en misschien ook pijnlijk.
Maar vandaag… wil ik even alleen zijn.
Ik wil vandaag stilstaan bij je vader. Niet als weduwe, niet als moeder die sterk moet zijn voor iedereen, niet als koker van kip.
Gewoon als zijn vrouw.Drie jaar geleden is hij op deze dag gestorven, en ik heb nooit echt de tijd genomen om dat verlies zelf te voelen.
Jullie liefde is mijn anker geweest. Maar vandaag wil ik even losdrijven.
Vergeet niet hoeveel ik van jullie houd.
Neem deze doos mee. Er zit iets in dat ik met jullie wilde delen.”
Brian opende de doos. Binnenin lagen oude foto’s. Van haar en papa. Van vakanties. Van de bruiloft. En onderaan — een notitieboekje.
Het was een dagboek.
“Voor als ik er niet meer ben,” stond er op het eerste blad.
Brian slikte. Ik moest me aan de tafel vasthouden.
Er lagen ook Tupperware-bakjes in de koelkast. Vol met kip. Haar beroemde recept.
En een Post-it op elk bakje:
“Zondag is heilig. Maar rouw ook. En liefde — die blijft.”
We zijn die avond toch gebleven.
We hebben samen gegeten. Geen zondagsfeest, geen drukte. Gewoon stilte, herinneringen, en kip.
En heel veel liefde.
