Daniel fronste. « Welke ervaring heb je? »
Amara’s lippen vormden een zachte, zelfverzekerde glimlach. « Ik heb voor baby’s gezorgd die hun moeder verloren hebben. Hun gehuil komt niet alleen van de honger. Ze huilen van angst. Ze moeten zich veilig voelen. »
Haar woorden brachten hem van streek. De wond van het verlies van Elise was nog vers. « En jij gelooft dat je ze kunt kalmeren? Zomaar? »
« Ik geloof het niet, » antwoordde ze vastberaden. « Ik weet het. »
De nacht dat het geschreeuw stopte
Die avond stond Daniel buiten de deur van de kinderkamer. Binnen schreeuwden de tweelingen harder dan ooit, hun gezichtjes rood en hun kleine vuistjes stevig gebald.
De meeste oppassen haastten zich om ze te wiegen, te troosten en te smeken om in slaap te vallen. Amara had daar geen zin in.
In plaats daarvan ging ze met haar benen gekruist op het tapijt zitten, sloot haar ogen en begon te neuriën.
Het geluid was niet het slaapliedje dat Daniel kende. Het klonk dieper, ouder, bijna spookachtig, alsof het verhalen uit een ver land bracht.
Minuten verstreken. Daniel maakte zich klaar om haar weg te sturen. Maar langzaam nam het gehuil af. Het snikken van het ene kind hield op, de ademhaling van het andere werd gelijkmatiger. Even later lagen beide jongens vast in slaap.
Daniel deed de deur open, verdwaasd. « Ze… slapen? »
Amara opende haar ogen, kalm en vol vertrouwen. « Ze werden gezien, » fluisterde ze. « Niet alleen vastgehouden, maar echt gezien. »
Vanaf die nacht veranderde alles.
Fluisterende geheimen:
De tweeling weigerde te slapen tenzij Amara in de buurt was. Geen duur bedje, geen apparaat, geen gadget werkte zo goed als haar stem. Ze was volhardend, geduldig en onwrikbaar.
Daniel keek haar vaak aan, ontroerd door haar stille toewijding. Maar op een avond, toen hij langs de kinderkamer liep, verstijfde hij.
Door de open deur hoorde hij haar fluisteren:
« Maak je geen zorgen, kleintjes. Jullie geheimen zijn veilig bij mij – zelfs die welke je vader niet kent. »
Daniels hart zonk in zijn schoenen. Geheimen? Wat bedoelde ze?
De volgende ochtend confronteerde hij haar. « Welke geheimen? Wat bedoelde je gisteravond? »
Amara glimlachte slechts zachtjes. « Kinderen dragen meer in zich dan we beseffen, meneer Harrington. Zelfs voordat ze kunnen praten. »
Haar kalmte verontrustte hem nog meer. Wie was ze eigenlijk?
Een Lied uit het Verleden
. Later die week kwam Daniel de kamer binnen en hoorde Amara weer neuriën, dit keer in een taal die hij niet herkende. De tweeling bewoog, maar huilde niet. In plaats daarvan zochten ze haar met slaperige glimlachjes op.
Daniel vroeg: « Welk liedje is dat? »
Amara keek hem in de ogen. « Het is niet zomaar een liedje. Het is iets wat je vrouw voor ze zong – voordat ze geboren waren. »
Daniel verstijfde. « Hoe kun je dat nou weten? »
Ze keek naar beneden. « Omdat ze het me verteld heeft. Lang geleden. »
Zijn adem stokte. « Wat zeg je? »
« Ze vertrouwde me, » zei Amara zachtjes. « Toen ze in het ziekenhuis lag, vroeg ze me om voor hen te zorgen als er iets zou gebeuren. »
Daniel deinsde achteruit. « Als dat waar is, waarom kom je dan niet eerder? »
Haar gezicht werd ernstig. « Omdat er mensen waren die me hier niet wilden hebben. Ze wilden je gebroken en afgeleid hebben. Ze wilden de kinderen onbeschermd. Ik kon het risico niet nemen – tot de tijd rijp was. »
