‘Ze heeft het kind zonder toestemming mee naar buiten genomen,’ snauwde Agnes.
‘Ava wilde de bloemen zien,’ zei Paige zachtjes.
Michael knielde naast zijn dochter. « Gaat het goed met je, lieverd? »
Ava snoof. « Paige zegt dat bloemen ook groeien als het regent. Net als mensen. »
Die avond confronteerde Michael beide vrouwen in zijn studeerkamer. Agnes beschuldigde Paige van manipulatie en onthulde dat ze haar achtergrond had onderzocht en ontdekt had dat Paige een diploma in de pedagogiek voor jonge kinderen had.
‘Waarom zou je dat verbergen?’, vroeg Michael.
« Mensen gaan er vaak vanuit dat er kwade bedoelingen zijn als ze onderwijs en armoede met elkaar in verband brengen, » zei Paige eerlijk. « Ik had werk nodig, geen wantrouwen. »
Enkele dagen later kwam Agnes met een nieuwe beschuldiging en beweerde dat Paige had gelogen over haar adres. Toen ze hiermee werd geconfronteerd, gaf Paige toe dat ze onlangs met haar broers en zussen in een gedeelde opvang was gaan wonen nadat ze haar betaalbare woning was kwijtgeraakt.
‘Ik was bang,’ zei Paige met trillende stem. ‘Ik wilde deze baan niet kwijtraken. Ava betekent veel voor me.’
Michael verraste zichzelf zelfs toen hij antwoordde: « Laat me dan eerst je leven leren kennen voordat ik er een oordeel over vel. »
Dat weekend bezocht hij Paiges familie. Het bescheiden appartement was vol, maar warm, gevuld met gelach en schoolboeken. Haar jongere broers en zussen begroetten hem beleefd, duidelijk trots op hun zus. Ava voegde zich al snel bij hen op de grond, waar ze tekeningen maakte en uitbundig lachte.
Eenmaal thuis nam Michael zijn besluit. Agnes kondigde kort daarna haar vertrek aan en erkende stilzwijgend dat ze een fout had gemaakt. Paige bleef, met duidelijkere grenzen en een dieper vertrouwen.
