« Ik weet het, » antwoordde hij. « Maar ik heb haar gezien. Ik kan niet langer doen alsof. »
Haar ogen vulden zich met tranen. « Elena heeft op je gewacht tot haar dood. Ze geloofde dat je terug zou komen. »
Michaels borstkas kromp ineen. Elke deal, elke dollar, elk succes voelde plotseling waardeloos.
Toen rende Mia de kamer binnen met een tekening in haar handen. Twee stokfiguurtjes stonden onder een felgele zon. « Dit zijn wij, » zei ze trots.
Hij knielde neer, zijn ogen waren vochtig. « Het is prachtig. Mag ik het houden? »
Ze glimlachte. « Alleen als je nog eens terugkomt. »
Hij knikte. « Ik beloof het. »
Vanaf die dag begon Michaels leven te veranderen. Hij doneerde niet voor de camera’s, maar voor de kinderen. Hij bracht elk weekend door in Sunrise Home, waar hij verhalen las, computers repareerde en weer leerde lachen. Hij werd de vader die hij had moeten zijn.
Jaren later, toen iemand hem vroeg waarom hij de zakenwereld had verlaten, antwoordde hij met een ingetogen glimlach. « Omdat ik eindelijk iets waardevols heb gevonden dat niet met geld te koop is. »
