Miguel, die op de grond zat, staat langzaam op en loopt naar Ricardo toe. Met kleine, voorzichtige stapjes. Hij stopt voor zijn vader en, in een zeer zeldzaam gebaar, pakt Ricardo’s pols met beide handen vast. Ricardo verstijft. Miguel leidt de hand van zijn vader naar de piano en legt zijn vingers op de gesloten klep. Het is een eenvoudig gebaar, bijna stil, maar vol betekenis.
Helena begrijpt het meteen. Ricardo ook. « Miguel zegt het hier, pap. Hier vind je me. » Ricardo sluit zijn ogen. Als hij ze weer opent, is er iets in zijn ogen veranderd. Het huis lijkt niet langer op een marmermuseum. Voor het eerst is er warmte, is er leven, zijn er mensen die elkaar kunnen zien. Ricardo haalt diep adem.
‘Helena,’ zegt hij vastberaden. ‘Vanaf nu ben je niet langer alleen maar een schoonmaakster in dit huis.’ Haar ogen worden groot. ‘Wat bedoelt u, meneer Ricardo? U bent Miguels gespecialiseerde verzorgster, degene die hem het beste begrijpt. Ik wil u de erkenning geven die u verdient. Een nieuw contract, een nieuw salaris, en extra’s voor u en Sofia.’ Helena slaat haar hand voor haar mond.
Haar ogen vullen zich met tranen. Miguel raakt haar arm aan alsof hij het begrijpt. Ricardo gaat verder. En ik wil van jou leren. Ik wil er voor hem zijn. Ik wil tijd met hem doorbrengen. Ik wil een echte vader zijn. Hij haalt diep adem. Helena zegt niets, ze laat de tranen gewoon stromen.
Later, als het huis stil is en Miguel met een speelgoedauto op het kleed speelt, bergt Helena de schoonmaakdoek op die ze eerder die dag had gebruikt en merkt iets op. Hij ligt opgevouwen op de pianokruk, niet in een emmer, niet op een schoonmaakkarretje, maar op de piano zelf. Alsof die doek, die ooit haar enige rol in huis symboliseerde, nu slechts een vergeten detail is, want daar, in die verlichte hoek, is de piano weer een instrument geworden. Miguel is weer een kind waar voor hem gezorgd wordt, en Ricardo is weer een vader geworden.
Voor het eerst leek het huis te ademen. En tussen de vergeten kleding en de piano die in het nachtlicht glansde, ontstond iets wat niemand had verwacht: een thuis.
