Sommige nachten raakte ze nog steeds in de war, noemde hem bij de naam van zijn vader en vroeg naar mensen die al lang overleden waren. Op de goede dagen zong ze oude hymnes in de keuken terwijl hij haar favoriete perzikcrumble bakte, en lachten ze allebei als de korst scheef uit de oven kwam.
James verkocht twee hotels om de Loretta Harrington Foundation op te richten – geen lintjes, geen fotomomenten – gewoon stil geld dat ervoor zorgde dat instellingen zoals Willow Haven nooit meer hoefden te kiezen tussen medicijnen en eten.
En elke avond, hoe lang de bestuursvergaderingen ook duurden of hoe ver hij ook gereisd had, kwam James Harrington thuis, kuste zijn moeder welterusten en dankte God voor de dag waarop een routineuze inzamelingsactie voor een goed doel veranderde in het grootste wonder van zijn leven.
Want soms is de rijkste man ter wereld degene die uiteindelijk zijn moeder terugkrijgt.
