Toen Derek uiteindelijk de Hope and Lydia Foundation voorstelde, een toevluchtsoord voor families die te maken hebben met ziekte en rouw, was het Clara die hij vroeg om mede leiding te geven. Ze huilde bij het zien van de documenten, de wettelijke bevestiging van haar voogdijschap en partnerschap. « Ik vervang Lydia niet, » zei Derek. « Ik vraag je om haar samen met mij te eren, om verlies om te zetten in hoop. » Ze keek op, met een mengeling van verwondering, angst en opluchting in haar ogen.
Zes maanden later opende de stichting haar deuren. Kinderen lachten, ouders troostten elkaar en de oostvleugel van het landgoed, ooit stil en leeg, trilde van leven. Dereks toespraak bleef ongeschreven. Hij zag Clara alleen met de jongens, getuige van de terugkeer van vreugde in een huis dat bijna aan verdriet ten onder was gegaan.
Die avond, in de tuin tussen de bloemen die de jongens hadden geplant, hield Derek Clara’s hand vast. « Ik denk dat God je gestuurd heeft, » zei hij zachtjes. Ze glimlachte en haar ogen straalden. « Ik denk dat Hij jou ook gestuurd heeft, » fluisterde ze terug. En voor het eerst in meer dan een jaar voelde Derek Whitman zich levend, hoopvol en klaar om de toekomst te omarmen, samen met de vrouw die zijn zonen, zijn huis en zijn hart had genezen.
Want liefde eindigt niet met verlies. Ze vindt nieuwe manieren om te groeien.
