Mijn zwangere dochter stond om vijf uur ‘s ochtends voor de deur, gekneusd en trillend. Haar man noemde haar ‘mentaal labiel’. Ik belde hem meteen. Hij lachte. ‘Je bent gewoon een oude vrouw. Wat kun je me in vredesnaam aandoen?’ Zijn arrogantie was bijna amusant. Wat hij niet wist – wat hij op de harde manier zou leren – was dat ik twintig jaar als rechercheur moordzaken had gewerkt en nog nooit een zaak had verloren.

Eindelijk kwam er een dokter naar buiten, glimlachend. « Gefeliciteerd, » zei hij. « Je hebt een gezonde, mooie en erg luidruchtige kleinzoon. »

Dat is vijf jaar geleden. Leo zit momenteel een gevangenisstraf van zeven jaar uit voor financiële fraude. De aanklachten wegens mishandeling werden opgenomen in zijn schikking, een gebruikelijke maar nog steeds frustrerende juridische procedure. Anna is uiteraard van hem gescheiden. Ze is nu een succesvolle kinderboekenillustrator, een geweldige, zeer beschermende en liefdevolle alleenstaande moeder van mijn kleinzoon Max.

Connor, mijn ex-man, is de vader en grootvader geworden die hij al die tijd had moeten zijn. Hij is een constante, stabiele en ondersteunende aanwezigheid in hun leven. Ons gezin is een vreemd, gebroken en prachtig geheel, dat weer bij elkaar is gekomen na een verschrikkelijke storm.

Soms, op de verjaardagsfeestjes van mijn kleinzoon, omringd door het vrolijke, ongedwongen gelach van mijn dochter en de vrienden die onze echte familie zijn geworden, denk ik aan die deurbel om vijf uur ‘s ochtends. Ik denk aan de duisternis, de angst en de koude, keiharde vastberadenheid die zich van me meester maakte. Hij dacht dat hij zijn vrouw sloeg. Hij had geen idee dat hij de oorlog verklaarde aan een vrouw die twintig jaar lang mannen zoals hij achter de tralies had gezet. Hij begon ruzie met een moeder. Hij had moeten weten dat hij nooit, nooit zou winnen.