Nee. In plaats daarvan heb ik een balkon gebouwd om ze te zien vallen.
Ik hief mijn glas.
“Aan karma.”
“Op karma,” herhaalden ze.
Later die avond, alleen in mijn nieuwe huis, vond ik nog een laatste foto onderaan de envelop: ik als kind, onbevreesd glimlachend naar de camera, vóór Rose’s manipulatie, vóór Rene’s leugens, vóór de voorwaardelijke liefde van mijn moeder. Ik prikte hem op mijn spiegel – een herinnering niet aan wat ik verloren had, maar aan wat ik gevonden had: mijn kracht, mijn waarde, mijn stem.
Want soms is de beste wraak niet alleen maar toekijken hoe je vijanden ten onder gaan. Het is juist zo ver boven hen uitstijgen dat ze niets meer zijn dan een waarschuwend verhaal in je succesverhaal.
Ik wierp nog een laatste blik op de stadslichten voordat ik mijn gordijnen dichtdeed. Morgen zou nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen, nieuwe hoofdstukken brengen. Maar vanavond, in deze ruimte die ik uit hun verwoesting had gehouwen, was ik eindelijk helemaal in vrede. Niet omdat ze alles verloren hadden, maar omdat ik…
