Toen mijn zevenjarige dochter Emily snikkend de keuken in rende, met een lege eenhoornpot in haar handen, zonk mijn hart in mijn schoenen. Die pot had bijna twee jaar op haar commode gestaan – vol met verfrommelde briefjes en glimmende munten die ze had verzameld van verjaardagen, klusjes en bezoekjes van de tandenfee. Ze had een doel: de roze fiets met de glimmende handvatten kopen, die ze maanden geleden in de Walmart-catalogus had omcirkeld.
Toen mijn zevenjarige dochter Emily snikkend de keuken in rende, met een lege eenhoornpot in haar handen, zonk mijn hart in mijn schoenen. Die pot had bijna twee jaar op haar commode gestaan – vol met verfrommelde briefjes en glimmende munten die ze had verzameld van verjaardagen, klusjes en bezoekjes van de tandenfee. Ze had een doel: de roze fiets met de glimmende handvatten kopen, die ze maanden geleden in de Walmart-catalogus had omcirkeld.
« Wat is er gebeurd, lieverd? » Ik knielde naast haar neer en veegde de tranen van haar wangen.
« Tante Lisa heeft het meegenomen, » zei ze tussen de hikken door. « Ze zei dat haar kinderen het harder nodig hadden. »
Mijn handen waren ijskoud. Mijn zus Lisa was eerder die ochtend langsgekomen terwijl ik thuis werkte, om de tweeling af te zetten voor een snelle speelafspraak. Ze moet Emily’s kamer zijn binnengegaan terwijl ik een conference call had. De gedachte alleen al deed mijn maag samentrekken.
Toen ik haar confronteerde, deed Lisa geen enkele poging om het te ontkennen. Ze zat op de veranda en scrollde met een zelfvoldane blik door haar telefoon.
« Lisa, heb je het geld uit Emily’s pot gepakt? » vroeg ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven.
« Rustig maar, Sarah, » zei ze, zwaaiend met haar hand. « Hij is alleen klein. Mijn jongens hadden nieuwe sneakers nodig, en nu zitten we in de problemen. Bovendien… » ze glimlachte wrang, « verdienen ze dit meer dan een of andere stomme fietsdroom. »
De woorden kwamen als een klap in mijn gezicht. Ik wilde schreeuwen, de politie bellen en haar dwingen me elke cent te geven. Maar voordat ik iets kon zeggen, arriveerden mijn ouders – en in plaats van me te steunen, kozen ze haar kant.
« Sara, ze zit in de problemen, » zei mijn moeder vastberaden. « Je hebt een vaste baan. Maak er geen groot ding van. »
« Een vaste baan maakt het niet goed, » antwoordde ik. Maar mijn vader mengde zich in het gesprek: « Familie moet familie helpen. Laat het rusten. »
